Na krańcu świata…

To już była ostatnia setka z tych ośmiu do pierwszego naszego miejsca pobytu, kiedy zauważyłam, że na drodze zrobiło się…pusto. Mknęliśmy autostradą A4 w stronę słońca, ku granicy z Ukrainą. Przez brak kompletnego ruchu na drodze (porównując  odcinek Wrocław – Kraków aż do zjazdu na Tarnów, gdzie natężenie ruchu było ogromne), miałam wrażenie, że jesteśmy na końcu świata :)– niesamowite doznanie 🙂 Zjazd na Przemyśl, przejazd przez miasto i skręt na południe, by za chwilę znaleźć się w ramionach Hospodyni. Dom na wzgórzu pod lasem, który się rozrósł od czasu ostatniej naszej bytności, a przede wszystkim drzewa, krzewy na posesji, no zwyczajnie zaparły dech 🙂  Tak  się zmieniły okoliczności przyrody- miejsce tak malownicze jakby stworzone na potrzebę powieści. A Oni wciąż tacy sami: Hospodyni i Hospodar na Dybawci : )  ( Dom, w którym żyły cztery pokolenia nie mógł nagle opustoszeć, gdy bliscy odeszli a dzieci się usamodzielniły i pozakładały własne rodziny- pomysł na agroturystykę to strzał w dziesiątkę).

Pokój dostaliśmy w części domowej, żeby być bliżej siebie 🙂 Wspólny obiad, a potem wspólne grillowanie, w międzyczasie odpoczynek na hamaku ( po 9 godzinach podróży z 3 przerwami, spuchły mi stopy ) pogaduchy w podgrupach i wszyscy razem aż do późnych godzin nocnych. Noc gwieździsta, ciepła, dająca wytchnienie po 30. stopniowym upale. Czas płynął w cudownej atmosferze, tak jakby nie dzieliło nas prawie 20 lat przerwy w bezpośrednich kontaktach-  fakt, OM odwiedził ich tegoroczną zimą.

Łączy nas wiele: te same korzenie, młodzieńcze lata przeżyte w  tym samym mieście, wspólne grono przyjaciół, znajomych i dalszych znajomych. To  osoby, z którymi każdy temat można przegadać i ma się wrażenie, że rozmowa jest kontynuacją. Ciągiem dalszym. Człowiek czuje się jak u siebie, a jednocześnie otulony serdecznością, zaopiekowany szczodrością. Ogromna  radość z przebywania w swoim towarzystwie.

Na śniadanie twaróg i ser żółty domowej roboty dostarczony przez „producentkę”- lokalne pyszności. Bezchmurne niebo, więc biesiada na tarasie, kawa, owoce…pogaduchy i…zbieramy się z OM nad Solinę, gdzie mamy zabukowane noclegi, ale na weekend wracamy do naszych ludej, gdzie z DM -z przystankiem w stolycy- dołączy do nas moja PT 🙂

Godzinna podróż serpentynami i już odpoczywam na leżaku w cieniu, słuchając szumu potoku przepływającego obok. OM wybrał słońce…Jazda sprawiła mi ogromną radość, oczy śmiały się do widoków, a dusza wzruszona, bo uruchomiły się wspomnienia. Te związane z wyjazdami z Rodzicami jako dziecko i nastolatka, a potem z OM jeszcze przed ślubem i po…Przejeżdżaliśmy 6km od seła mojego Taty, z którego został wysiedlony wraz z rodzicami i młodszym bratem na zachód.

Po leżakowaniu i obiedzie poszliśmy na zaporę 🙂 Jutro może popływamy po jeziorze, a potem udamy się na prawdziwy koniec…Polski, czyli do Ustrzyk Górnych i okolic- miejsc, w których spędzałam niejedne wakacje.  OM już planuje- od wczoraj-  przyjazd wrześniowy i wspólne wypady w słowackie Bieszczady oraz…do Lwowa- moje marzenie. Wprawdzie wzięliśmy paszporty ze sobą, ale czas nie jest z gumy i nie da się być wszędzie. A nawet jakby dało się, to ja wysiadam przy tak napiętym grafiku turystycznym 😉 Choć nie powiem, gdyby nie pomysł przyjazdu we wrześniu, to pewnie i o Lwów byśmy zahaczyli. Choć w tak słoneczną i gorącą pogodę, to nie wyobrażam sobie ganiania po mieście, aby jak najwięcej zobaczyć, nawet jakby miało to być z noclegiem.  Mimo że nie wiem co i jak będzie za 2 miesiące, to mam nadzieję, że moje moce nie zastrajkują i cieszę się, że będzie „powód” kolejnego przyjazdu.  W te miejsca, do osób nam bliskich 🙂

Net w zależności gdzie jestem, to mi hula albo nie, ale i tak nie mam za bardzo czasu, no chyba, że przed snem, tak jak dzisiaj, wykorzystując, że jest zasięg i nie rozłącza. Piguły już połknięte, oczy się same zamykają, więc gaszę światło i przywołam  pod powieki obrazy dzisiejszego intensywnego dnia 🙂 Jutro też będzie pięknie! 🙂

buziaki dla Was 🙂