Była przekonana, że wszelkie spory, kłótnie, milczące niedopowiedzenia- nie dotyczą jej rodziny. Do tej pory, to było domeną w rodzinie jej męża. Do czasu.
Cieszyła się na spotkanie rodzinne w upalny wolny dzień, gdy wszyscy mogli usiąść przy jednym stole, w cieniu drzew: rodzice i rodzeństwo ze swoimi rodzinami. To zawsze były spotkania pełne żartów, rozmów przepełnionych śmiechem i życzliwością, przekomarzaniem się, czasem docinaniem sobie nawzajem, ale bez złośliwości. Jak to w kochającej się, lubiącej się i szanującej się rodzinie. W takiej, w której wspólny czas biegnie miło i przyjemnie. Owszem, zdarzały się trudne momenty, trudne rozmowy, ale nigdy nie zdominowały ich wzajemnych relacji ani tym bardziej nie poróżniły. Potrafili wszelkie konflikty ucinać (wyjaśniać) w zarodku, nie dopuszczając by odrosły jak macki ośmiornicy. Żadnej rywalizacji pomiędzy rodzeństwem, no chyba tylko wtedy gdy spotkanie kończyło się grą zespołową na świeżym powietrzu. Była przekonana, że tym razem również tak będzie.
Atmosfera od początku była dziwna: gospodarz był mrukliwy, opryskliwy, milczący, tak, jakby z czegoś niezadowolony. Gdy kilka razy w trakcie toczących się rozmów podkreślił, że nie ma pieniędzy- zrozumiała jego dziwne zachowanie. Zrobiło jej się przykro, i miała ochotę jak najszybciej opuścić jego włości.
Klasyka?- jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze. Myślała, że w jej rodzinie, one nigdy nie będą kością niezgody, czymś, co ich poróżni, co zburzy dotychczasowe dobre relacje. Zatruje atmosferę.
Kilka lat temu rodzice przepisali duży dom wraz z działką siostrze i szwagrowi. Zaznaczyli, że pozostałe rodzeństwo mają spłacić, kwotami niezbyt wygórowanymi. Łączna kwota: mniejsza niż wartość samej działki. Właściwie, to nawet nie spłata, a małe zadośćuczynienie, z woli rodziców. Obdarowani ( domem i przyległościami) chętnie na to przystali. Gdy minął termin spłaty ( kilkuletni), szwagier zwrócił się z prośbą o przedłużenie spłaty o rok. Usłyszał: nie ma sprawy, poczekamy. Rok minął, nikt się nie upominał, a szwagier kilka dni przed tym spotkaniem, zagadnął jedną z oczekujących osób, pytaniem: ile ta spłata ma wynosić? Zaskoczona odpowiedziała, że nie wie dokładnie i, że się skonsultuje z pozostałymi i rodzicami.
I w ten o to sposób dowiedziała się z drugiej ręki, że jest problem. Wspólnie ustalili, że powiedzą o 1/4 mniej, niż pierwotnie było mówione- nakazane przez rodziców. Przeszła jej myśl, że może zrezygnuje, ale co tu ukrywać- liczyła na te pieniądze. Pozostali potrzebują ich jeszcze bardziej. Ona może poczekać. Rodzice absolutnie nie chcą, by z nich zrezygnowali- nie taka była umowa.
Opowiadając, ma łzy w oczach. Boli ją zachowanie szwagra. Nie chce kłótni ani jego milczenia odczuwalnego jak syberyjska zima w środku lata, aluzji (stwierdził, że kwota jest i tak duża) do ich statusu materialnego. Nie chce.
Co można zrobić w takiej sytuacji ?
Szczerze porozmawiać, spróbować oczyścić atmosferę z niedomówień. Rozmówić się przede wszystkim z siostrą, która jak na razie stoi z boku, nie zabierając głosu. Szkoda by było, żeby ta sytuacja kładła się cieniem na ich wspólne relacje, a to jakie były one wcześniej- pozostało tylko wspomnieniem…
Przypomniała mi się historia trzech braci, których matka starała się po równo obdzielić. Od zawsze. Sprawiedliwie. Tylko nie przewidziała jednego, że bracia od dziecka nauczeni, że jak jeden dostaje to pozostali również- gdy dorosną, nie zniosą najdrobniejszej niesprawiedliwości. Bo życie jest niesprawiedliwe. Bracia od lat ze sobą szczerze nie rozmawiają, nie spotykają się przy swoich stołach. Wolą pielęgnować w sobie poczucie niesprawiedliwości niż więzy krwi…Dodam, że cala trójka wykształcona i dobrze sytuowana, doskonale radząca sobie w dzisiejszej rzeczywistości.
I tak sobie myślę, że nie zawsze przyczyną rodzinnych konfliktów są pieniądze, dom, czy inny majątek, mimo że o nie toczy się „walka”- ale ludzkie charaktery. Z drugiej strony, czy obdarowanie za życia lub spadek musi zawsze być przyczyną do kłótni w rodzinie? Często niekończących się…
Życie to rzecz dla dwojga 