Trafiony- zatopiony…

Czwartek był sądnym dniem.

Nie dość, że żar z nieba osłabiał już w 5 sekund po wyjściu z domu, to dodatkowe osłabienie dostarczył mi ZUS. I wystarczyło mu dosłownie 7 minut.

Gdy rok temu stawiłam się na komisji lekarskiej, pani doktor właściwie bez słowa, na podstawie dostarczonej dokumentacji medycznej, uznała, że jestem całkowicie niezdolna do pracy.  Mimo że od zakończenia leczenia (chemii) minęło  już prawie pół roku. Dostałam rentę na rok. Teraz ZUS sam przysłał mi papiery o przedłużenie świadczenia. Wypełniłam ja, wypełniła Rodzinna, złożyłam i w czwartek stawiłam się na komisji lekarskiej w składzie sztuk: jeden lekarz nieznanej specjalizacji. Pan doktor wypytał mnie o wszystkie przebyte operacje oraz leczenie pod względem chronologicznym, zmierzył ciśnienie, kazał mi podnieść ręce do góry, na bok, uklęknąć na kozetce po to, by postukać mi w stopy i…nie zajrzawszy w moje dokumenty, stwierdził, że jestem całkowicie zdolna do pracy. Poinformował mnie również, że od tej decyzji przysługuje mi odwołanie. Na co w odpowiedzi usłyszał, że na pewno to uczynię, bo zdrowie nadszarpnięte chemio i radioterapią zwyczajnie mi na pracę nie pozwala. Zresztą według onkologów, to ja zdrowa nie jestem (mimo że na dzień dzisiejszy wyniki są ok), bo  niestety tym razem nie kwalifikuję się do radykalnego wyleczenia, tak jak to było za pierwszym razem, gdy mnie   skorupiak dopadł. Pan doktor wykazał się swoistym poczuciem humoru, lekko sobie mówiąc, że jak będzie wznowa, to znowu świadczenie dostanę. Bez łaski…Ja im mogę nawet zwrócić całą kasę, którą mi przez ten rok wypłacili, jeśli orzecznik- onkolog da  mi gwarancje, że więcej mnie skorupiak nie zaatakuje…Oczywiście ten konkretny…A jak na razie, to nawet gwarancji nie mam, że po odwołaniu się, mój stan zdrowia będzie oceniał onkolog, a nie np. dermatolog. Nie mam na to żadnego wpływu!!! Ale co tu się dziwić praktykom ZUS-u, jeśli moją Przyjaciółkę przyjmował onkolog, kiedy ze złamaną nogą walczyła o odszkodowanie, które ta instytucja nie chciała jej wypłacić, mimo że wypadek był w czasie pracy. W wyborze orzecznika ZUS stosuje zasadę na chybił- trafił na tego bęc, a może się uda. Oczywiście odprawić z kwitkiem chorego. Może w tym szaleństwie jest jakaś metoda?  Trafiony-zatopiony. Poczułam się naprawdę źle, mimo że mnie ta renta do przeżycia nie jest  aż tak potrzebna. Mogę sobie tylko wyobrazić, co czują osoby, dla których jest ona  jedynym źródło utrzymania, bo stan zdrowia im nie pozwala na podjęcie pracy na cały etat, a ZUS w kilka minut im to  zdrowie zwraca. Szkoda, że tylko na papierze.

By odreagować i nie myśleć już o tym, wykorzystałam to, że jestem w Średnim Mieście i udałam się na zakupy…Nie, nie ciuchowe, choć przy okazji kupiłam sobie krótkie spodenki i książkę do czytania. Miałam przy sobie listę produktów na ciasta weselne i postanowiłam, że się tym zajmę. Zadzwoniłam do Tuski, bo wypatrzyłam koszyk, który poszukiwała …Po  głosie wyczułam, że moje dziecię coś nie w sosie…Okazało się, że na buzi dostała uczulenia – masz ci los, jak nie urok, to właściwie jego brak 😉 Tuśka kategorycznie stwierdziła, że nie wychodzi dziś z domu, bo jak tu się  ludziom pokazać  i w tej chwili to  Jej -Tuśce jest wszystko jedno…Rozłączyłam się, by nie drażnić lwa…ale myśli miałam już współczujące. Upłynęła może godzina, jak tym razem to córcia do mnie dzwoni i w słuchawce słyszę płacz oraz  pytanie, kiedy będę  w domu.

O matko i córko, co się stało ? -pytam już nieźle zaniepokojona. W odpowiedzi słyszę, że stłuczkę zaliczyła, ale nic się nie stało.

A miała się nie ruszać z domu 😉

Gdy podjechałam pod dom, na Tuśkowym autku nie zobaczyłam żadnych wgnieceń, ani rys, no, chyba że były mikroskopijne.  Spokojna wchodzę do domu, a tam czeka córcia z opowieścią o wydarzeniu- zderzeniu. Wyjeżdżała tyłem od przyszłych teściów, a  ich  podjazd  z tyłu domu łączy się z drogą  na peron kolejowy,  na której w zasadzie nikt nie powinien stać. I nie stał,  więc  dodała gazu i…w  tym momencie akurat  podjechała młoda dziewczyna  i   dwa auta  się do siebie przytuliły;)  Według Tuśki niezbyt mocno ( jej autko nic, a nic nie ucierpiało), a według  tamtej dziewczyny- mocno, bo  po długim poszukiwaniu jakiegoś znaku ( całe auto było podrapane, porysowane, z rdzewiejącymi nadkolami), ślad był. Na upartego, cieniutką, sześciocentymetrową  rysę można byłoby uznać za świeżą. Podobno dziewczyna machnęłaby ręką, ale auto pożyczyła od mamy i po ową mamę zadzwoniła. Mama  przyleciała z otwartą paszczęką  i zażądała od Tuśki 200zł. Tuśka oczy szeroko otworzyła i stwierdziła, że owszem może zrekompensować stratę, ale najwyżej kwotą 100 złotych. A jeśli jej – matce dziewczyny  nie pasuje kwota, to niech wezwie Policję. Policję wezwać nie chciała, ale z 200zł  zrezygnować również ochoty nie miała. Na co Tuska już w zdenerwowaniu odpowiedziała, że i tak za te pieniądze nie pomaluje tej rysy, tylko zrobi imprezę lub ciuch sobie kupi, bo auto całe jest porysowane i poobijane. Niegrzecznie? No niegrzecznie, ale żadnej pewności nie miała, że znaleziona rysa jest jej autka autorstwa. Na to przyszedł Narzeczony,( wezwany telefonicznie) wyjął 200zł i zapłacił ucinając  tym wszelkie dyskusje. Ze świadomością, że kobieta ich trochę naciągnęła, postąpił po dżentelmeńsku, w końcu wybawił swą wybrankę z opresji 😉

Tuśce trochę wstyd się zrobiło, że dała się ponieść emocjom, w końcu czy na tej drodze ktoś może stać czy nie, samo zdarzenie raczej Jej winą było. Choć pewnie Policja obu dziewczynom mandat by dała, a przy okazji  trochę  by się  pośmiała 😉