Brak zainteresowania…

Byłam wczoraj na zebraniu w Miśkowej szkole. Tak naprawdę to wcale nie musiałam iść, bo już wcześniej rozmówiłam się z panią dyrektor przez telefon, ustalając w zależności kiedy wróci do domu dalsze postępowanie. Bo w najlepszym razie to Misiek zawali dwa miesiące nauki, a może być, że więcej. Gdy będzie już w domu, to będę wnioskować o nauczanie indywidualne. Mam nadzieję, że już w drugim semestrze wróci do szkoły… Jednak wybrałam się do szkoły, by jeszcze raz porozmawiać z panią dyrektor i z wychowawczynią… I z przerażeniem stwierdziłam, że frekwencja rodziców, to tak około 50 %…I nie rozumiem tego braku zainteresowania swoimi pociechami, jak i tego, że w każdej sytuacji bezkrytycznie bronią swoje latorośle, zwalając całą winę na nauczycieli…Bo przecież mój syn, moja córka, tak nie postępuje, to niemożliwe, znam swoje dziecko. W jakim stopniu tak naprawdę znamy swoje dzieci? Nie sprawiają kłopotów, uczą się dobrze, są lubiani i nagle…Nagle okazuje się, że poza domem, w szkole, a i poza nią dzieją się dziwne rzeczy… Agresja, złe zachowanie…Czy jednak naprawdę nagle?? Czy  po prostu nie zauważamy drobnych symptomów, które świadczą o tym, że nasze dzieci się zmieniły. Nie chcemy dopuścić do świadomości, że nasze dziecko jest zdolne do jakiegoś draństwa. Zacietrzewiamy się, gdy ktoś z sąsiadów, nauczycieli zwróci się z uwagą do nas o zachowaniu naszej latorośli. A gdy już dojdzie do jakiegoś wydarzenia, bardziej ubolewamy nad naszym dzieckiem niż nad ofiarą…A przecież coraz częściej słyszymy przerażającym okrucieństwie młodych ludzi, właściwie jeszcze dzieci…I tak naprawdę nie znamy powodów, dla których krzywdzą innych, często w bolesny sposób… Więc czemu rodzic jeden z drugim nie przyjdzie posłuchać co ma do powiedzenia nauczyciel??? Przecież stopnie to nie wszystko…a w szkole dzieci spędzają większość swojego dnia…Ten brak zainteresowania jest dla mnie niepojęty…