To ostatnia wizyta…

Może powinnam postawić znak zapytania, jednak moje doświadczenie podpowiada mi, że tak…ewentualnie przedostatnia.

Pan Tomek, „uparł się” w kwestii  moich włosów, a ja wręcz odwrotnie, więc poddałam się jego wizji, że za trzy miesiące będę miała na głowie…boba. Prędzej Boba Budowniczego, wszak papiery mam. Ale! Niech ma! Dopóki ja je mam, bo przyszłość ich niepewna, a raczej pewne jest, co nastąpi. Wizyty w salonie z ich powodu nie będą mi w głowie ani na. Raczej. Bo któż to wie, co…postanowię. Czasem jakość jest ważniejsza niż długość- i nie o włos tu chodzi.

Wczoraj z LP (przy okazji zabrania swojego auta z mojego podwórka i wypiciu wspólnie kawy) zgadałyśmy się o zakupie kwiatów. Mam prawie po sąsiedzku taką możliwość, ponieważ kilka lat temu sprowadził się do naszej wsi hodowca sezonowych kwiatów doniczkowych i rabatowych; wybór satysfakcjonujący w ilości gatunków i jakości. Jednak, mimo że blisko, to przez te lata, byłam tam może ze trzy razy. Dlaczego? Wprawdzie wyznaję zasadę, aby  w miarę możliwości dawać zarobić „swoim”, ale są pewne granice. Obsługujących znałam już wcześniej, zanim zaczęli pracować przy kwiatkach, i nic do nich nie mam. Jednak Pan Właściciel stworzył taką atmosferę rygoru podszytą  strachem, że nieprzyjemnie się tam przebywa, pomimo pięknego i pachnącego anturażu. Klient musi stać jak słup soli, nie wolno mu niczego z bliska obejrzeć, o dotykaniu w ogóle nie ma mowy. Tylko osobie obsługującej wolno przemieszczać się pomiędzy regałami, na których stoją kwiaty. Ta zaś, co chwilę zerka nerwowo, czy klient nie zrobił jakiegoś nieodpowiedzialnego kroku ( mimo wyartykułowanego zakazu) i nie zbliżył się do cennego towaru. Jeśli tak, to zaraz połajanki, bo „Wielki Brat” patrzy; później im się obrywa, a zdarza się i przy klientach. Zapach strachu przed pracodawcą zabija zapach kwiatów. Może komuś to nie przeszkadza- ja wolę kupować w innej atmosferze, nawet jeśli muszę pojechać dalej. Czasu nie zaoszczędzę, ale  oszczędzę sobie niechcianych wrażeń. Szczególnie że znam miejsce, gdzie sam właściciel i cały personel jest miły i bardzo pomocny w wyborze.

Przede mną absolutny zakaz jedzenia, co najmniej przez 1,5 doby. Byłoby to nawet do przełknięcia, gdyby nie nakaz wypicia rozrobionego proszku w 4 litrach wody; jeden litr w ciągu godziny albo szklanka co 15 minut…Dam radę, bo już to kiedyś przerabiałam, ale…Chyba podejmę środki ostrożności i odgrodzę się od bodźców zewnętrznych, tak , aby mnie nie denerwowały lub stresowały, bo w takich momentach mój apetyt wzrasta, nogi prowadzą do kuchni, a ręka sięga do lodówki lub po coś słodkiego…I to byłaby dopiero udręka…;)

A jak już jestem przy temacie, to muszę nadmienić, że LP ścieszona do imentu tym, że przez noc schudła ( kupiłam genialną wagę! ;)), ale przede wszystkim tym, że  waga udowodniła jej mężowi, iż waży ponad stówę, a nie 10-15 mniej, co wmawiał nam wszystkim 😉 Także tak.