Porzucenie…

OM spakował walizkę (tak, to już ten wiek, kiedy walizka zastępuje plecak na stelażu. A tak w ogóle ktoś z Was podróżował z plecakiem? My tak. OM miał granatowy, ja czerwony), wrzucił do niej swoje rzeczy i porzucając wszystko, wyjechał. W Bieszczady.  Ja zaś najchętniej zamknęłaby się w sobie. Zanurkowała pod koc i przespała trochę tę teraźniejszość, która stała się jakaś taka cienka, przezroczysta, jakby miała się rozedrzeć. Nic nie jest pewne, stabilne…

Wczoraj, kiedy po raz pierwszy od ponad dwóch tygodni miałam prawidłową temperaturę, postanowiłam nie odwoływać wizyty u fryzjera. (Zabukowałam już kolejne pod kątem ślubu). I skorzystać z tego, że byłam w mieście, odwiedzić sklep ze zdrową żywnością, choćby po rewelacyjne pierogi z jagodami. Udało się. Jeszcze się wahałam, czy nie wrócić inną trasą, żeby zajechać na cmentarz, ale czułam, że muszę do domu. Pod domem, widząc, że podjeżdżam, pani swym autem zatarasowała mi wjazd i udała się do sklepu. No cóż… Jak wróciła, to widziała, że brama otwarta, a ja wciąż w aucie. Nawet nie skinęła głową, marudząc jeszcze i opóźniając odjazd. No cóż…

Tak, wiem, powinnam siedzieć w domu, bo dziś już rano miałam stan podgorączkowy, który nie odpuszcza, ale nie jestem umierająca, biorę leki, pilnie się inhaluję, więc… I mam plan, żeby do soboty być okazem zdrowia, bo nasza Księżniczka kończy dwa latka. Dida nie będzie. Poważna sprawa.

Miałam pisać zupełnie o czymś innym, ale wszystko mi się rozmyło. Może powrócę do tematu, a może nie…

A teraz przygrzeję sobie pierogi, bo muszę się podtuczyć; ważę 54,5 i zamówione rzeczy, w tym spodnie rozmiar 36, okazały się przyduże. Zaraz sen z oczu będzie mi spędzać zakup kreacji na ślub Miśka, jakby sam ślub i wesele nie spędzał, zamiast opętańczej radość. To kolejny temat- porzucony. Mam zamiar się dopieszczać i jeść tylko to, na co mam ochotę. Bez nadmiernego gotowania. Niech będą jakieś plusy z tego porzucenia…

Uśmiechu dla Was 🙂