Nie do odrzucenia…

Ostatnio moja lista kontaktów na WhatsApp się powiększyła. Muszę teraz bacznie uważać, co do kogo piszę, bo nie raz nie dwa moje wiadomości poszły nie tam, gdzie chciałam. Nie, że od razu kompromitacja, ale kiedy ja czekam na odpowiedź, to adresat się głowi, co autor miał na myśli. To przez mój pośpiech… Raz nawet poszło zdjęcie… Nie dość, że nie miałam zamiaru nigdzie wysyłać tylko usunąć, bo zrobiło się samo (te nowoczesne telefony tak majom ;;pp), to się wzięło i wysłało. A gdybym w tym czasie czatowała z jakimś interesującym i czarującym panem?  Do czego zmierzam… Do propozycji, jaką dostałam. NIE DO ODRZUCENIA!

W sobotnie popołudnie zadzwoniła do mnie pani Profesor z prośbą o moje zdjęcia z rodziną w tle. Pokazujące radość życia na pigułach. Jedzie do stolicy walczyć, by ministerstwo nie wycofało się z refundacji programu, bo są takie przecieki, że może to zrobić. Ma być konferencja prasowa, bo chodzi o to, żeby sprawę nagłośnić. Moja historia nadaje się idealnie, bo biorę już lek trzy lata i siedem miesięcy. Wysłałam kilka. Jeśli myślicie, że wybieranie zajęło mi sporo czasu, to jesteście w błędzie. Z Zońcią na babcinych plecach, z przyjaciółmi i OM we Lwowie, z OM przy desce z pieczonymi żeberkami, z Tuśką i Zońcią nad morzem, z Pańciem i Tuśką jak lepimy pierogi, sama jak pnę się w górę po skałach, z rodzicami, Miśkiem i OM przy stole… Klik, klik, klik pół minuty i poszło… Nawet niekoniecznie widziałam, czy to najlepsze ujęcie mnie samej, ale jakie to ma znaczenie? Na tych zdjęciach jest życie nie sztuczne pozy… Zdjęcia są przepiękne…,dziękuję bardzo, bardzo. O to chodziło- i trzy czerwone serca.

Nie zastanawiałam się ani chwili. Nie wyobrażam sobie, żeby kolejne pacjentki były pozbawione refundacji tego leku. Mnie w sierpniu minie 12 lat. Od diagnozy i operacji, bo to się stało w przeciągu tygodnia. Cudownych, mimo że były etapy, kiedy nieżycie stawało się atrakcyjniejsze… Ten długi czas tkwienia w chorobie przewlekłej zawdzięczam medycynie i lekarzom właśnie z tej jednej kliniki. Choć miałam leczenie również w ZCO i operacje w innych szpitalach, ale to stąd mnie kierowano i wracałam pod ich opiekę. Bywa, że mam dość. Przychodzi myśl, że na kolejną poważniejszą walkę nie starczy mi już sił. Nawet jeśli by tak się stało, to czuję się zwycięzcą. I chciałabym, żeby jak najwięcej pacjentek miało możliwość również się tak poczuć. Żeby w tym chorym kraju nie odbierano im nadziei i szansy na wyleczenie bądź długie przeżycie. Mam to szczęście być pod opieką genetyki w moim DM. Nie miałam świadomości, że pacjentki z BRCA1 i BRCA2 mają „pod górkę” w całym kraju, bo nie ma refundacji profilaktycznej mastektomii z jednoczesną rekonstrukcją. No jak nie ma, jak ja miałam w 2001 roku! A teraz mają zakusy na piguły, bo co tu dużo mówić, leczenie jest drogie… Moje już wyniosło ponad milion złotych… Za same piguły. Jeżeli kilka zdjęć z prywatnego albumu ma przekonać niedowiarków, że ktoś, kto przeszedł piekło niejednego leczenia, niejednej operacji, łykania 16 piguł dziennie przez 43 miesiące i wciąż ma życie w sobie, to jak tu odmówić? Nie sposób…

Uśmiechniętej niedzieli 🙂