Nie tylko liście tańczą… ;)

Tydzień minął w rytmie każda mała pszczółka na zabawę pędzi już… nadchodzi Maja… szubidubidu…a teraz obrót…, i w górę ręce… przy akompaniamencie entuzjastycznego śmiechu, wniebowziętego spojrzenia, kołysania bioderkami i tupotem nóżek przeszczęśliwej Zońci. (Babcia też śpiewała i tańczyła, a co!). Był też” kundel bury”, „idziemy na jagody”, „jadą, jadą misie”…cała wiązanka piosenek, które towarzyszyły kiedyś moim dzieciom i wciąż są słuchane i śpiewane przez następne pokolenia, ale to Maja skradła serce Zońci (jakby inaczej- prawnuczka pszczelarza ;)) i razem codziennie robiły niezły show:D Zońcia z powodu kaszlu i inhalacji nie chodziła do przedszkola cały tydzień, więc Tuśka przyprowadzała ją do nas.

Księżniczka lubi już rządzić; widząc dziadka, przegania go do pokoju z komputerem, gdzie razem siadają na obrotowym krześle prezesa bądź do stołu z papierzyskami- w końcu przyszła z mamą do pracy 😉 Ogólnie nie usiedzi w miejscu, trenując naszą cierpliwość, kolejny raz stając na swoim plastikowym foteliku dumna ze swojej sprawności. Ile razy ganiam za nią po schodach, to nie zliczę, więc jak przychodzi pora drzemki, to obie padamy- Zońcia w łóżeczku turystycznym, a ja na kanapie z książką. Pańciem niewiele starszym (miał półtora roku) opiekowałam się trzy dni w tygodniu po 9 godzin, czasem dłużej, a Zońcią co najwyżej 5 godzin, ale widać różnicę, jeśli chodzi o moją kondycję. Ale przede wszystko to ogrom radości, szczególnie że z każdym dniem dziecko nabywa nowych umiejętności w komunikowaniu się, co często bawi i wzrusza.

 

Pogoda sprzyja, wręcz zachęca, żeby jak najwięcej spędzać czasu na świeżym powietrzu, chodzić na spacery, ale też złapać za grabie i pograbić liście, których coraz więcej na trawie a mniej na drzewach. Jeżdżę też na cmentarz, siadam na ławeczce na naszym miejscu obok, pod którą podłoże wysypane jest drobnymi kamykami; wcześniej zmieniam wodę w wazonie, bo choć wszędzie wokół groby pysznią się sztucznością, to ja chcę jak najdłużej przynosić świeże kwiaty. Nie wiem, co wymyślę do wazonu jak przyjdą przymrozki, ale właśnie wpadłam na pomysł, że w doniczki po wrzosach wsadzę laurowiśnię zimozieloną, potem na lato wkopię ją do ogrodu, jeśli przeżyje… Prace przy grobie prawie już ukończone, bo i podłoże wokół grobu z łamanego granitu też, ale trzeba jeszcze go wyczyścić z zaprawy i chyba wy-spoinować (umówiłyśmy się na telefon z odbiorem, więc jak nie dzwoni to znaczy, że jeszcze coś będą robić). W każdym razie wygląda to już dobrze, myję na razie tylko pomnik i nie mam parcia, żeby go zasłonić czy obstawić zniczami, donicami, figurkami…i buk wie czym… a już na pewno nie wywieszę ścierek do suszenia. Tak!- nie przecierajcie szkieł, tylko ewentualnie oczy ze zdumienia:D  Jako i ja przetarłam, kiedy pierwszy raz zobaczyłam powiewający kawałek prześcieradła(?) dość już zużytego. I to nie przy jednym grobie takie atrakcje- z tyłu ławeczki rozwieszony sznurek i przypięta klamerką ścierka. Ktoś wpadł na taki pomysł, inny skopiował i poszło… nowa moda cmentarna 😉

I taką mam refleksję… nie jestem już tak często jak latem na cmentarzu i odkąd jest pomnik, choć wciąż przynajmniej raz w tygodniu rzadziej dwa razy, czasem zastąpi mnie Tuśka innym razem deszcz w podlaniu, ale odkąd obok też postawiono pomniki, to za każdym razem spotykam kogoś z rodziny (akurat żony), a przez kilka miesięcy nie spotkałam nikogo…

 

Tata kolejny raz zaskoczył nas swą wizytą, dobijając się do głównych drzwi, których ja niekoniecznie chciałam otworzyć, bo mimo południa wciąż w piżamie, a OM stwierdził, że to umówiony(??!!) hydraulik, więc zszedł piwnicą… Tatuśko beztrosko oznajmił, że przyjechał, gdyż wczoraj (piątek) rozwalił kolejny raz auto i stwierdził, że jednak zaraz nie będzie mógł jeździć, choć Profesor jest innego zdania. Wypytany, przyznał się, że na dłuższe trasy zakleja sobie oko, a na krótkie odcinki już niekoniecznie- wjechał w słupek na parkingu, kiedy chciał przestawić auto.

Zońcia na widoki Pradziadka wtuliła się w niego na dobre kilka minut. Nic dziwnego, ona kocha ludzi, łącznie z paniami w przedszkolu, więc kilka dni absencji nie robi problemu z ponownym przystosowaniem się do pobytu w nim, ani tym bardziej tulenia się do Pradziadka, mimo iż co najmniej nie widziała go miesiąc, co dla takiego małego dziecka jest długim okresem.

Słonecznych dni dla Was 🙂

U mnie kolejny raz (chyba już ostatni) pachnie grzybami prosto z lasu- niezawodna LP zajechała po drodze i zostawiła pełną miskę.