Zmrożona…

Zimno. Bardzo zimno, choć u nas chyba i tak najcieplej, ale minus 11 o dziewiątej rano mimo słoneczka nie zachęca do wyściubienia nosa za drzwi. Ba! Nawet spod kołdry, jak się kicha, prycha i kaszle. W sumie katar jest najbardziej uciążliwy. Odwrotnie jak inni, ja się czuję gorzej rano, potem dolegliwości przechodzą albo są dużo łagodniejsze.

Zimno. Mniej jakby bardziej. Anemia niestety powoduje, że jestem niedogrzana i kompletnie nie przeszkadzało mi to, że na imprezie siedziałam sobie przy gorącym kaloryferze, kiedy całe towarzystwo narzekało, iż gospodarze za mocno nahajcowali w piecu 😉

Spadły mi czerwone krwinki poniżej normy, hemoglobina niewiele, ale też w dół, jeszcze to wszystko nie do toczenia, a do zwiększenia ilość  żelaza do łykania w postaci różowych pigułek… Płytki za to na granicy normy-  jest to mój najlepszy wynik od…niepamiętanych czasów.

Na izbie przyjęć byłam już przed szóstą, wywołując pielęgniarkę z dyżurki, która akurat właśnie wyciągała nogi  uważam, że dobry uczynek zrobiłam, bo jakby tak naprawdę wyciągnęła to dopiero by było  ,co nie omieszkała mi  powiedzieć, i dodała, że i owszem ma odnotowane, że jakaś pacjentka zgłosi się o siódmej, więc ona nie wie, co ja tu robię prawie w środku nocy! Odpowiedziałam, że taki miałam prykaz i nie tylko ja, bo przyjdzie jeszcze jedna. Wezwany lekarz też nie był uszczęśliwiony, że musi wygrzebać się spod kocyka i zejść na dół, bo przecież dopiero co był półgodziny temu na izbie, a tu znów musi, więc odgrażał się, że sprawdzi, kto nam nakazał o tak idiotycznej godzinie przyjść do szpitala. Oczywiście to wszystko było z uśmiechem na twarzy, zresztą medialnej, bo pan doktor Rezydent, z tych, co to się udzielali przy negocjacjach z ministerstwem zdrowia w świetle jupiterów.

Na oddziale, ach, ach, ach…dostałam łózko, więc nawet tych moich „achów” nie przyćmił fakt, że p. pielęgniarce z nocnej zmiany nie udało się wkłuć do kontrastu, pobrała krew z drugiej ręki (tej, którą ewentualnie mogę podawać do spuszczenia krwi, ale nie do podawania kontrastu czy chemii) i stwierdziła, że przyjdą „dzienne dziewczyny”, to niech się męczą. Popijałam sobie miksturę na łóżku, kiedy zostałam wezwana do dyżurki na kłucie, bo zaraz karetką mieli nas przewieźć na radiologię. Z wiarą w umiejętność dziewczyn, z mniejszą w moje żyły poddałam się próbom założenia wenflonu. Siedmiu!- cztery pielęgniarki z dziennej zmiany po razie i wezwana z bloku pielęgniarka anestezjologiczna, która po trzech podejściach skapitulowała, mówiąc, że żyły mam jak ciasto. Oskarowa się zlitowała i zadzwoniła na radiologię, że im podrzuca „gorącego kartofla”, czyli mnie i niech działają. Tam pielęgniarka, widząc moją pokutą  rękę jak u narkomana, nawet nie podjęła próby, twierdząc, że żyły mam jak u niemowlaka, od razu wezwała doktora anestezjologa. Pan Doktor podjął jeszcze próbę wkłucia się w stopę, ale tylko wizualnie sobie na nią popatrzył i…zrezygnował. Wkuł się w szyję z prawej strony. Podziękowałam i udałam się na prześwietlenie, a tam leżąc już pod tubą, podczas podłączenia mnie do kontrastu i przepłukania, oduczyłam ból i pielęgniarka stwierdziła, że nic z tego nie wyjdzie i  wysyłała  mnie z powrotem na przekłucie. Wezwany p. Doktor wkuł się w szyję z lewej strony i zapowiedział, że więcej tego robić nie będzie, więc zaklinałam w duchu, żeby tym razem moja żyła wytrzymała. Wytrzymała. Badanie się odbyło, a ja wróciłam na łóżko na oddział, aby czekać na wynik z TK i z krwi.  Chyba nawet się zdrzemnęłam, bo byłam wykończona, choć wydawało mi się, że wszystko słyszę.

Piguły dostałam. Wynik z TK długaśny w swym opisie, ale przezornie najpierw spojrzałam na koniec, czyli na wnioski, a te są takie, że nie odbiega znacząco od poprzedniego. Namnożyło mi się różnych takich na różnych narządach, ale na razie małe i wyglądające łagodnie. Wynik z krwi potwierdził zaś, że moje moce osłabły, więc nie ma co się dziwić, iż po 300m czuję się tak, jakbym co najmniej przebiegła półmaraton. Znając schemat powtarzający się, że po toczeniu następuje spadek, aż do decyzji kolejnego transfuzji krwi, więc za cztery tygodnie wyniki będą jeszcze gorsze, wysiadłam wcześniej, żeby odwiedzić jeden sklep (kupiłam sobie płaszczyk wiosenny i spodnie dresowe młode to w takich zapewne po ulicy by śmigały oraz oczywiście spodnie i sweterek dla Pańcia) i pieszo udałam się do mieszkania. Było to możliwe tylko dzięki temu, że miałam łózko w szpitalu i 4 godziny polegiwania dały mi możliwość odpoczęcia, oraz to, że ustał wiatr i mimo minusowej temperatury było bardzo przyjemnie. Może to głupie, płytkie i takie tam, ale idąc do Mam- gdzie czekał już na mnie obiad- z torbą z zakupami, czułam się normalnym, zdrowym człowiekiem, wystawiając twarz do słońca i uśmiechając się do przechodniów! Pewnie wyglądałam jak fariatka, co to mruczy coś do siebie szczerząc zęby jak  głodny do sera.Kiedyś wykorzystałabym to, że jestem w mieście i pewnie zaliczyłabym co najmniej kilka sklepów w centrum handlowym, dziś- jeśli już- wchodzę tylko do jednego, w konkretnym celu.

U OM sytuacja…nie do końca wiadoma. Okazało się, że to, co odczytano na usg., nie było tym. Ba! W ogóle tego nie było, ale był stan zapalny, wzięto więc wycinki do badania. Wyszło za to zupełnie co innego. Również nieleczone może zezłośliwieć, ale wszelkie decyzje co do leczenia  będą podjęte po uzyskaniu wyniku hist. Pan Doktor chce widzieć pacjenta, choć w pierwszej chwili poinformowali, że wynik przyślą pocztą. No i mimo iż zgłosił się jako pacjent prywatny, to podciągnięto zabieg pod NFZ, więc tyle dobrze, że nie musiał płacić. Klinika prywatna, ale ma podpisane na niektóre zabiegi z NFZ.  Piszę o tym, bo niektórzy nie wiedzą i czekają w ogromnych kolejkach w publicznych placówkach.

 

Słoneczka dla Was w te mroźne dni! 🙂

 

Ja dziś leniuchuję, ogrzewając się uśmiechem i przytulankami z Pańciem 🙂 Muszę odleżeć trzydniowy pobyt w DM i wczorajszą imprezkę 😉

Za wszystkie kciuki wielkie dzięki! One zawsze  mnie rozgrzewają od środka.

*

A w Hajnówce marsz Narodowców. Haniebny, gdyż według mnie (i nie tylko, bo historycznie zostało udowodnione) Bury nie był narodowym bohaterem. W miejscu, gdzie inni czczą ofiary mordu tego żołnierza wyklętego, gdzie pamięć o tym, co się wydarzyło, jest wciąż żywa.

I powiem tak, nie chcąc absolutnie porównywać, ale jeśli od władzy się słyszy, że i owszem, to nie jest poparcie wszystkiego, co tacy ludzie dokonali (przykładowe niefortunne złożenie wieńca przez Premiera na grobach żołnierzy z Brygady Świętokrzyskiej), to dziwię się, skąd się bierze to święte oburzenie na Ukraińców za Banderę, bo jak widać słowo „bohater”, ma różny wydźwięk. Często ten sam człowiek ma piękną i czarną kartę, bo historia nie tylko polska, jest trudna, i nie zero-jedynkowa. W jednej osobie mógł być i bohater i bandyta.