Historia Niemca, którego bardzo chciała Wanda…

Aż w końcu go zdobyła, choć był już po przejściach, rozwodnik z dorosłym dzieckiem i małym dzieckiem z młodą dziewczyną, która go nie chciała, za to młodsza o 19 lat Wanda zagięła na niego parol i dopięła swego. Nie była przez nas lubiana, ale tolerowana, zaś Niemiec szybko złapał dobry kontakt z OM. To chyba jedyna para, którą poznaliśmy bliżej razem, ale zaprzyjaźnili się tylko panowie. Wandzie się zmarło nagle, we wrześniu minie 16 lat, a że mieszkali na kupie z jej matką, siostrą i bratem (do dziś niezamężnymi), to nagle się okazało, że mąż córki, siostry to nie rodzina. Przeniósł się na jakiś czas do nas i pewnie chętnie mieszkałby do dziś, gdybyśmy jednak nie zareagowali asertywnie, bo przyjaźń przyjaźnią, ale nie będzie mi się obcy facet szwendał po domu i mówił po niemiecku ;p Pisałam o tym lata temu na blogu, więc nie będę się powtarzać. OM go zameldował u nas i ten stan jest do dziś i poszukał lokum do wynajęcia. I ta przyjaźń obu panów trwa do dziś. Niemiec ma kilku znajomych w naszym kraju, kolegów z pracy w Berlinie, z którymi od czasu do czasu się spotyka, ale zawsze zaprasza na takie spotkania OM, nawet jak jego syn przyjeżdża, bo z córką nie ma żadnego kontaktu. Obecnie to kobieta w wieku Tuśki, ale jak była małą dziewczynką i żyła Wanda, to spędzała tu wakacje, albo brali moją Tuśkę i razem jechali na zwiedzanie Berlina z atrakcjami dla dzieci…

Niemiec przeżył ogromne rozczarowanie rodziną swojej byłej żony. My na to wszystko nie mieliśmy słów, bo tam się działy bardzo nieprzyjemne rzeczy po śmierci Wandy. Dostał od nas duże wsparcie, szczególnie od OM. Być może to zadecydowało, że postanowił zostać w kraju nad Wisłą, choć tak naprawdę został mu tylko tu OM. Nawet przyjaciółka Wandy i jej mąż, z którymi za jej życia spędzali sporo czasu, odwrócili się od niego, co akurat nas nie dziwiło, gdyż sam Niemiec mówił, że ta przyjaźń jest fałszywa, ale Wanda tego nie widzi.

Niemiec to już starszy schorowany pan, młodszy od mojego Taty 3 lata. Potrzebuje większego zaangażowania OM w pomoc, ale też i czasem zwyklej obecności, na którą zawsze może liczyć. Były już chwile grozy, że OM jechał w nocy sprawdzać… czy nic mu się nie stało. Jeździ z nim do jego lekarzy w Berlinie etc…

To był zawsze wysportowany człowiek, który jako pierwszy zaczynał sezon pływania w naszym jeziorze, grał w tenisa, w siatkę… Potem przyszła śmierć Wandy, skorupiak, stomia, samotność, choć nie do końca, bo ma przyjaciela. Na dobre i złe.

Piszę o tym dlatego, że mam często wrażenie, iż niektórym się wydaje, że jest jeden kanon przyjaźni. Że jak ktoś od siebie daje więcej niż sam otrzymuje, to nie jest już przyjaźń a wykorzystywanie (?)… a przecież życie codzienne pisze nam różne scenariusze. W przyjaźni niewiele potrzeba, wystarczy się lubić, szanować i być lojalnym, zawsze mieć dobro na pierwszym miejscu. Obopólne zaufanie i szczerość. Choć absolutnie nie musimy zwierzać się ze wszystkiego i wiedzieć o wszystkim.

Przyjaźń ma też różne etapy. Tak jak życie. Bywa, że przyjaźnimy się przez jakiś określony czas, a potem nasze drogi się rozchodzą. Definitywnie bądź mamy kontakt sporadyczny. Czy to była przyjaźń? I tak i nie, to zależy.

Miałam przyjaciela we wczesnym dzieciństwie. Takiego starszego brata. Potem przeprowadzka ograniczyła nam kontakty. Jeszcze w szkole podstawowej jeździłam do niego, on odwiedzał mnie… A potem to wszystko się rozjechało, bez powodu… To była przyjaźń na tamten czas. I tyle. Mam po niej cudowne wspomnienia i rodzinne opowieści i żadnej zadry w sercu.

Jestem przykładem też przyjaźni z byłym chłopakiem. Ba, to dzięki mnie, mojej interwencji nie doszło do popełnienia przez niego najgłupszej rzeczy, bo mi zwyczajnie zaufał, za to doszło do poznania jego żony, powrotu zza oceanu, gdzie już urządzał się na stałe. Jego pierwsza córka nosi moje imię. Obecnie mamy rzadki kontakt, ale wiemy, że zawsze możemy na siebie liczyć, zresztą z OM się lubią i bywa, że spotykają za moimi plecami 😉 A mogło być różnie, bo z jednej klubowej imprezy przyszłam z nim, a wyszłam z nimi dwoma, i OM już się ode mnie nie odczepił 😉 Tak, znali się z klubu. Był na naszym weselu 🙂

Z drugim przyjacielem od dzieciństwa ( ja 8 lat, on 4) mamy obecnie skomplikowane relacje. Skomplikowane, bo sobie pokomplikował życie. Tyle że coby nie zrobił, to moje serce zawsze będzie z nim, choć rozum opierniczy i wiem, że gdybym miała nóż na gardle, to pomoże. Nie raz, nie dwa to udowodnił.

Czy nadużywam tego słowa do tak wielu osób. NIE! Doznałam tak wiele dobra od moich przyjaciół i żadnej krzywdy, więc mam prawo ich tak nazywać. A że im się często również komplikuje życie i nie zawsze wpuszczają nas w te komplikacje, to jednak po czasie okazuje się, że wszystko da się nadrobić. Bo przyjaźń to szczególna więź, którą niełatwo jest zerwać. Chyba że ktoś się obraziłby za to, że przyjaciółki zabrakło, gdy dopadł cię pierwszy skorupiak. Może gdybym miała tylko ją, ale byli przy mnie pozostali, a ona przechodziła wtedy własną życiową traumę i odizolowała się od wszyskich. Po czasie sama nie mogła zrozumieć swojego zachowania, może dlatego zmieniła zawód i teraz jest psychoterapeutką 😉

O moich przyjaciółkach pisałam już wiele razy. Blog to tylko ułamek tego, czego doświadczam w życiu.

Nie, nie jestem osobą skłonną do zawierania nowych przyjaźni. Moje mają trwałe fundamenty, ogromną życiową bazę… nie mam pierdylion koleżanek, ale grupę Czarownic, z którymi regularnie się spotykamy od lat, już tak…

I bardzo lubię bycie sama ze sobą. Serio. Długo milczący telefon mnie nie przeraża i nie ma znaczenia kto pierwszy zadzwoni. Nadrabiamy rozmawiając godzinami.

Mam szczęście do ludzi…

W oczekiwaniu…

Już za chwilę będą własne cukinie 🙂

Dobrego tygodnia dla Was 🙂