Spadają…

Liście.

No cóż, taka pora roku, więc nie ma co się użalać gdyby tak spadło poparcie dla partii rządzącej to banan murowany!, że coraz bardziej robi się smętnie. Niestety, nie tylko liście, ale drzewa również!- i to mnie smuci bardziej. Sąsiad wyciął kolejne drzewa, a mnie pozostaje tylko żal- miał do tego prawo- jego posesja, jego drzewa… Pomijam już fakt, że drobne gałęzie rzucił nam pod siatkę. Przywykłam. Bardziej zirytował mnie fakt, kiedy z kuchennego okna zauważyłam, że zniknął niewielki zimozielony krzew posadzony tej jesieni pod srebrnym świerkiem. Skojarzyłam z tym, że dzień wcześniej pracownik kosił trawę. Noszzzzz! Krzew był przesadzony z innego miejsca, gdzie go zagłuszała ozdobna trawa, przez innego pracownika, gdyż akurat w tym miejscu sama nie miałam szans wykopać głębszego dołka dla odpowiedniej ziemi dla wkopywanego krzewu. Nie mogłam się nadziwić, że został potraktowany kosiarką, szczególnie że wokół świerku nie rosła trawa, no może jakieś niewielkie kępki. Ale dopiero wpadłam w zdumienie połączone z irytacją, jak zamiast usłyszeć- przepraszam, nie zauważyłem, usłyszałam- nie moja wina, że szef mi kazał kosić trawę. Ożeż!

Dom znów pachnie grzybami: smażonymi, suszonymi i zakręconymi w słoiczkach. Tych słoiczków już mam kilka- wszystkimi zostałam obdarowana, jak i słojem suszonych. Z obietnicą na więcej.

Powrót do piguł potwierdza, jak jest mi dobrze bez nich. Ale to ich obecność wskazuje, że organizm daje sobie radę ze skutkami ubocznymi i trzyma skorupiaka w ryzach. Każde odstawienie temu przeczy- taki paradoks. I trzeba to zaakceptować, jak i to, że z upływem czasu może być tylko gorzej, a nie lepiej. Dlatego, mimo iż ta jesień nijak ma się do naszej ” złotej polskiej jesieni”, to każdy dzień raduje, każdy jest nadzieją, bo przecież pogoda zmienna jest i jeszcze może być pięknie! Również po 13 październiku! 😉

Słonecznej niedzieli! 🙂