Straszę trupio bladą facjatą. Trudno. Akurat na to jest lekarstwo- wypacykować się odpowiednim mazidłem, czego rzecz jasna nie robię. Problem jest z krwinkami, które uparcie zamiast się mnożyć to znikają i mam ich coraz mniej. Upierdliwe to jest, bo odczuwalne dosłownie na każdym kroku. Na izbie przyjęć zlecono mi morfologię, bo ciśnienie miałam niskie, co dało sygnał (oprócz sapania jak stary parowóz, zawrotów głowy jak wstaję) pani doktor do zbadania więcej niż tylko kreatyninę na TK. TK przeżyłam, choć wkuto mi się w zakazaną kończynę (było mi wszystko jedno), w miejscu, że bolało już przy przepłukiwaniu, a co dopiero podczas podawania kontrastu. Uprzedzona, zacisnęłam zęby i nie wydarłam się, z czego byłam dumna. Tak naprawdę to nie mam mocy na krzyki i dzikie awantury. Opis pewnie dostanę, jak przyjadę w ustalonym terminie po piguły, czyli w czwartek. Dostałam przyzwolenie na łykanie do tego czasu, bo płytki w normie i kreatynina względna. Sama zaś, zaaplikowałam sobie żelazo, bo… No kurczę (twarz) blade nie mogę opaść już całkiem z sił. Muszę chociażby wyeliminować te zawroty, bo nawet zmiana pozycji w łóżku je powoduje, co mnie rozbudza i denerwuje.
Jak jestem słaba i mało przydatna, to uświadomił mi fakt, jak na polu działań zostałam sama z powodu sraczki i kochanki. Ani jedna, ani druga przypadłość mnie nie dotyczy (ła?), ale konsekwencje poniosłam ja. W pewnym stopniu, rzecz jasna.
Jakoś przy pomocy pacjentki z sali (sporo starszej ode mnie i przeciwnie do mnie- z twarzą czerwoną jak burak) udało mi się podnieść Mam i wykąpać pod prysznicem. Od razu uprzedzam, że Mam nie chciała, żeby zrobiła to pielęgniarka, a pewne okoliczności sprawiły, że… kto jak nie ja… ech. Zanim jednak udałyśmy się do łazienki (na szczęście w sali i nieklaustrofobicznej), to odszukałam panią salową i poprosiłam o zmianę pościeli. Zapytałam się, za ile minut będzie, tak aby dopasować z kąpielą, o czym ją poinformowałam. Za dziesięć. Okej. Wcale się nie zdziwiłam, że jak wyszłyśmy z łazienki to pościel była jeszcze niezmieniona. Tylko się wkurzyłam i posadziłam, a właściwie posadziłyśmy Mam na łóżku i poszłam na poszukiwania- chciałam choć dostać czystą powłokę na poduszkę. Dorwałam panią, jak wychodziła z windy i mówię, że nie dotrzymała słowa, na co ona mi odpowiedziała: Tak wyszło… Przyszła, zmieniła i Mam mogła w końcu się położyć. Nie jest jej łatwo, bo nawet pod prysznicem miała podłączony tlen, każdy ruch to ogromny wysiłek fizyczny. Patrzę na to przerażona, bo niespecjalnie przydaje się jako pomoc. Nawet szafki na kółkach nie byłam w stanie przesunąć- zrobiła to za mnie starsza pacjentka. Noszzzz kurna blada twarz! Mogłam tylko posiedzieć kilka godzin przy mamie i głaskać ją po ręce… W łazience zostawiłyśmy pobojowisko, które próbowałam ogarnąć, ale wszystkie pozostałe pacjentki zaczęły na mnie krzyczeć, żebym to zostawiła (nie było szmaty, mopa, nic, więc ręcznikami papierowymi wycierałam podłogę), bo od tego jest salowa… I tu mi się przypomniało, jak Aliś opowiadała, że do ich sali salowa tylko zaglądała i naocznie stwierdziwszy, że jest czysto, rzucała, że w razie czego to ona tu była i znikała.
Gdy wyszłam ze szpitala późnym popołudniem to wiosna buchnęła mi prosto w twarz. Szpital położony w lesie na obrzeżach miasta, więc okoliczności przyrody przyjemne. Julek pokazywał mi, że jest 14 stopni i po raz pierwszy wsiadłam do auta i zanim go odpaliłam, ściągnęłam kurtkę. Poza szpitalami i wyjściem do restauracji z Dzieckami Młodszymi, unikałam styczności z potencjalnym zagrożeniem atakiem wirusów tudzież bakterii. Obcych. Bo całkiem rodzinne mnie nie ominęło. Jedno takie miałam za ścianą, bo Tata się przeziębił na tyle, że jeden dzień nie był w pracy. Kurował się, żeby móc odwiedzić Mam. A drugie przyszło z podejrzeniem jelitówki, choć jest szansa, że tę sraczkę wywołało zupełnie co innego. Mam nadzieję, że niczego mi nie sprzedali… ech. Ale! Poczułam nieodpartą chęć zakupu pstrąga i świeżych kwiatów, więc po drodze zajechałam do sklepu, mimo soboty przed wolną od handlu niedzielą. (A propos zakazu handlu- moje przewidywania się sprawdziły, że najbardziej uderzy on w małe sklepy; u nas w gminie tez jeden się zamknął). Pani kasjerce, która mnie obsługiwała przez ogromną szybę słońce świeciło prosto twarz. Mrużyła oczy, ale i tak niewiele widziała- co sama przyznała- jak tylko obróciła się w stronę klienta. Powinna założyć okulary słoneczne, co ja uczyniłam zaraz po wyjściu ze sklepu.
wiosna z Lidla 😉
Miałam przebimbać całą niedzielę, innymi słowy przeleżeć (rosół gotował się sam) ale zadzwoniła Tuśka, że idzie z Zońcią do nas na spacer, czy wyjdę (Pańcio ze swoim tatą na rowerach objeżdżali okolicę), więc się ubrałam i wyszłam do moich dziewczyn. A potem to zadzwonił Pańcio z pytaniem: jak się czuję i czy może do mnie przyjechać 😀
Dziś Tuśka pojechała do babci do szpitala. Zońcia jest u drugiej babci. Czekam na wieści, nastawiona, że jutro pojadę ja… Wczoraj Misiu musiał interweniować u lekarza, panie pielęgniarki miały wywalone, że Mam się dusi. Dyżury lekarz zrobił usg. i punkcję.
Jak nigdy, te 120km staje się uciążliwe…
Na początku czytałam z gorzkim uśmiechem (choć akurat salowe znałam w miarę ludzkie, w odróżnieniu od niektórych pielęgniarek), ale skończył się wnerwem. Od razu stanął mi przed oczami ZOL i panie, które były taaaak strasznie przemęczone pracą, a co je zastałam w pokoiku, to kawunia. I tylko patrzeć, żeby odwiedzającemu wcisnąć jakąś pracę. Najbardziej lubiły, kiedy ktoś przychodził w porze obiadu, bo wtedy on mógłby karmić. Nieważne, czy wiedział, co zrobić w razie zadławienia. Aż dziwne, że nie prosiły o zmianę pampersa, jeśli przyszło się w porze obchodu.
Ech, po co się denerwować. Niech te durne krwinki się ogarną. Dużo dużo dużo sił i zdrowia dla Ciebie i Mam. Dla wszystkich.
PolubieniePolubienie
Ty masz myśleć o sobie, żebyś dotrwała do wieku Twojej mamy a do mamy koniecznie potrzebna Wam fachowa pomoc ,która wszystko koło mamy zrobi ,Ty możesz jedynie usiąść i głaskać mamę po ręce i wspierać ją duchowo.A tak w ogóle nienawidzę szpitali,przychodni ,choroby znam te przyjemności z własnego doświadczenia,nienawidzę.
Przestaw się na inny sposób myślenia,bardziej samolubny,żebyś doczekała widoku swoich wnuków w wieku w jakim ma swoje wnuki Twoja mama,życzę Ci tego z całego serca,bądź dla siebie dobra.Krysytyna
PolubieniePolubienie
Duch a ciało… 😦 Choć z drugiej strony, chyba lepiej mieć żywotnego ducha, niż na odwrót, skoro nie da rady mieć jednego i drugiego jednocześnie, c’nie?
A jak poczytałam Krystynę, to mi się przypomniał anioł w ludzkiej skórze, czyli pani Tereska, która opiekowała się moją mamą w szpitalu te 20+ lat temu. Daj Wam, borze szumiący, drugie wcielenie kogoś tak empatycznego, bo chodzą tacy po świecie, a wpada się na nich zupełnym przypadkiem… Chodzące dobro i wszystko, co najlepsze na ziemi. ❤
P.S. Wieści dalej nie mam… 😦
PolubieniePolubienie
Roksanno, czasami nawet 10 kilometrów jest ciężkie do przejechania.😍 Przytulam, a krwinkom daję kopa, co je by podskoczyły do gory. 💖💖💝💝
PolubieniePolubienie
No ja tylko zostawiam serdeczności
❤❤❤❤
PolubieniePolubienie
Moce i dobre mysli posyłam. Ile czlowiek może znieść? Podobno skuteczna przy anemii jest herbatka z pokrzywy,moja siostra tym sie kurowala
PolubieniePolubienie
Nie jest Ci łatwo dziewczyno….
Podziwiam Cię i życzę dużo siły.
Może zajrzysz do mnie bo ja znowu o Krainie Łemków…
Najserdeczniej Cię przytulam do siebie…
PolubieniePolubienie
Kurcze (blade), przeraża mnie, to co piszesz o szpitalu, głównie o „obsłudze”.
Ja też przewidziałam to o niedzielach i małych sklepach. I nawet czasowo się wiele nie pomyliłam.
Cmok, cmok z daleka i w powietrze, bo leci mi z oka i z nosa.
PolubieniePolubienie
Podziwiam Cię!
Dobrze, że jeszcze nie zamknęli oddziału z powodu grypy i odry. Koleżanka już trzeci tydzień leży na OIOMie na Arkńskiej i nawet na minutę nie można do niej wejść 😥
Dbaj o siebie, proszę! Ściskam Cię mocno!😘😘😘
PolubieniePolubienie
Ten Anonim to ja – maskakropka2.
PolubieniePolubienie
A u nas te małe sklepiki kwitną wręcz! Otwarte w kazdą niedziele i święta nawet. Zdrowia Roksano! Przedewszyskim zdrowia!
PolubieniePolubienie
Bardzo wspolczuje tych ciezkich dni. Jestem myslami.
PolubieniePolubienie
❤️❤️❤️
PolubieniePolubienie
niech Najwyższy, w tym trudnym czasie, ma Cię „roksanno” w swojej opiece, a ja…? Mogę tylko w skupieniu i ciszy pomilczeć.
PolubieniePolubienie
Współczuję, musiały to być strasznie ciężkie chwile. Moi rodzice póki co sa zdrowi, ale ze zgroza myślę jak to będzie kiedyś, jak ja na przykład zniosę bezradne patrzenie na cierpienie mojej mamy…
PolubieniePolubienie
Dziękuję.
Wiesz, wcześniej wydawało mi się, że takie chwile są nie do przeżycia. Są.
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Wiem, człowiek wszystko przeżyje jak już mu się to zwali na bary to i tak sunie przecież jakoś do przodu. To wyobrażenie tragedii, zanim się wydarzy, i pierwsze dni po, sa chyba najbardziej zatrważajace.
PolubieniePolubione przez 1 osoba