Zapach przemijania…

Szare zimne dni mijają jeden za drugim. Każdy jak kalka, czasem tylko przesunięta, wiec zdarza się kleks- urozmaicenie. Każdego wieczoru przed zaśnięciem  robię plan na następny dzień, nie przejmując się tym, że i tak  niewiele z niego zrealizuję.  W tych planach jest sporo do zrobienia, jak na obecną rzeczywistość, i prawie nic na tę, która  minęła bezpowrotnie.  I nawet to „nic” jest trudne do osiągnięcia; dzień ucieka, przemija, zanim zdołam się zmobilizować. I zamiast planu A jest plan B- samorealizujące się NIC.

Coraz większe poczucie marnowania czasu jest deprymujące.  Gdzieś ulotnił  się optymizm, a radość schowała się pod kołdrę, spod której  trudno się wygrzebać, nie tylko jej.  Coraz trudniej jest wstać rano i pewnie przeciągnęłabym to w czasie, gdyby nie potrzeba skorzystania z łazienki. Automatycznie wrzucam coś do żołądka, żeby piguły miały podkład i znowu chowam się pod kołdrą. Czytam albo oglądam. Staram się już nie dosypiać – paradoksalnie, żeby nie marnować dnia. Wybór pada na mroczne klimaty i dochodzę do wniosku, że chyba coś ze mną nie tak, iż zamiast radosnych komedii, kolorowych obrazów oraz lekkiej  i przyjemnej literatury ja zagłębiam się kolejny raz w mroczne zakamarki duszy człowieka, zdolnego do okrucieństwa. Na ekranie szaro-czarno- biała zimna Norwegia, a na papierowych stronach Zapach (i Smak ) Suszy– samobójstwo, pedofilia,  sutenerstwo, zamach…

 

Na szczęście jelitówka nie trwa wiecznie i Pańcio, który ma moc stawiania mnie do pionu jak nikt inny,  znowu przychodzi codziennie w pełni mnie mobilizując do typowych zajęć przedszkolaka 🙂 Dziwię się, że mnie nic nie bierze, oprócz pokasływania i kichania trzymam się dzielnie. Inne dolegliwości  jakby wpisane już na stałe, więc nie poświęcam im uwagi. Fakt, że z obawy  przed załapaniem choróbska, nie bywam nigdzie, unikając skupisk ludzkich jak zarazy, poza wyjątkiem  wspólnego wypadu z Pańciem i zaprzyjaźnionymi dziećmi wraz z ich opiekunkami do kina. W końcu ile można siedzieć w domu, grać w różne gry, pisać i rysować.  Zimy białej jak nie było, tak nie ma i dzieci, zamiast w ferie szaleć na sankach, zbijają bąki w domu. Taki klimat. I taki czas, że nie możemy rzucić wszystko i wyruszyć tam, gdzie śniegu pod dostatkiem. No to wyruszyliśmy do ŚM, coby zażyć trochę rozrywki i nawet nam słońce przyświecało, termometr skoczył na plus osiem i zrobiło się jakoś tak…weselej 😀

 

Coś mnie tknęło  i w walentynkowy wieczór wybrałam się na zakupy…on-line. Korzystając  z rabatów kupiłam…spodnie i bluzę dla Pańcia, a sobie…pięć książek, załatwiając transakcję dziesięć minut przed północą, ciesząc się, że udało mi się skorzystać z walentynkowej promocji :)))

Dobrego weekendu! 🙂