Zdefektowani…

Jak się zaczyna coś psuć to po całej linii.

Najpierw posłuszeństwa odmówił laptop- nie pierwszy raz. Tym razem jednak wydawało mi się, że uczyniłam wszystko, żeby go wskrzesić, więc z żalem, acz  spokojnie przyjęłam do wiadomości, że jeśli chcę odzyskać zdjęcia, to muszę udać się do fachowców. A chcę! Z innego powodu  już  bym go w ogóle nie naprawiała, bo sprzęt archaiczny i po przejściach. Fakt, już dawno powinnam kupić dysk zewnętrzny (Misiek za każdym razem mi to mówi), nie wiem, na co czekam. To znaczy wiem-  czekam, aż Misiek upora się z sesją i będzie miał czas przygotować swojego laptopa dla mnie. Już miałam wszem  wobec ogłosić śmierć sprzętu, kiedy jeszcze raz sprawdziłam, co mogłam i…udało się go uruchomić. Syn i tak uważa, że laptop działa ostatkiem sił, więc to kwestia czasu. Powinnam już zacząć robić porządek w zdjęciach, by wszystkiego jak leci nie przenosić.

W solidarności do dużego odmówił posłuszeństwa Maluch. Po włączeniu co chwilę gasł, aż wyłączył się i wszelkie próby uruchomienia go na nowo spełzły na niczym. Czym mnie totalnie zaskoczył, bo sprzęt niestary, mało używany, choć już robił mi różne psikusy, to się szybko rehabilitował i działał. Nie przepadam za nim, bo to „ni pies ni wydra”, z ekranem dotykowym z możliwością używania ekranu jako tabletu, przez co czasami się zawieszał. W sumie najczęściej używany na wyjazdach, po pierwszej fazie zachwytu, że podręczny i mogę  wszędzie być mobilna, przy większym ekranie niż ajfon. Szybko mi przeszło, wróciłam do starego nawyku, że laptop mam w sypialni i jak już go włączę, to potem długo chodzi na uśpieniu, a ja w wolnych chwilach zaglądam, jak mam ochotę, czas,  bądź coś potrzebuję- samo wdrapanie się na górę często ogranicza tę działalność, a ja przynajmniej mam złudzenie, że nie jestem uzależniona od sieci ;p

W sieci zaś zbuntowała się dotychczasowa przeglądarka i choć wpuszcza mnie do  blogowego kokpitu, to za wiele już nie mogę zrobić:  wejść w komentarze czy napisać post. Ściągnęłam inną i problem rozwiązał się sam 🙂

Podsumowując: duży ledwo zipie, dysząc i nagrzewając się tak, że spokojnie mogłabym na klawiaturze  ogrzewać zziębnięte dłonie, jeśli takie bym miała  wpadła mi myśl, żeby położyć na niej  stopy, które często mam lodowate, a Maluch musi zostać oddany w ręce fachowców.

Wprawdzie psujący się sprzęt jest wyzwaniem, to jednak pikuś w porównaniu z psującym się żywym organizmem. Ale! Zadania wyznaczone, terminy ustalone, więc w miarę spokojnie można oddać się rozpuście i bez wyrzutów sumienia pochłonąć dziś kilka pączków! 🙂  I faworków  domowej roboty, na które mam zaproszenie i zaraz skwapliwie z niego  skorzystam! 🙂 Bo nie ma to jak obżerać się w dobrym towarzystwie przy filiżance kawy 🙂 Na przekór skrzeczącej rzeczywistości!

Ktoś już pobił rekord? Chwalić się! 😉

Ja pączkiem i kawą rozpoczęłam dzień! Że nie zdrowo? Niezdrowo to jest wszystkiego sobie odmawiać!;ppp

Osobiście najbardziej lubię pączki z nadzieniem z różanej konfitury polane lukrem, czyli klasyka.

W pamięci mam pączki robione przez moją Babcię, tę, która  nauczyła mnie robić pierogi 🙂 Już potem nigdy te domowe tak nie smakowały…

Smacznego dnia!