Niemy krzyk…

W piątki szpital bywa przyjaźniejszy. W izbie przyjęć pusto, bo jeśli nawet ktoś był na planowy zabieg na dziś, to został przyjęty dzień wcześniej albo z samego rana, a chemiczek nie przyjmują, bo nie miałby kto podać chemii w sobotę. Odczekać i tak swoje musiałam, bo trzeba było znaleźć, a potem ściągnąć do izby jakiegoś doktora co wydrukuje to wszystko, co  w komputerze już jest, dopyta się czy przypadkiem nic  się nie zmieniło, każe podpisać kilka arkuszy i wyśle na górę, gdzie widać i czuć piątkowy luz. Moich Doktorowych nie było- coś mijajmy się ostatnio- ale było komu sprawdzić i wyniki i TK, i uznać, że mogę wracać do domu z pigułami. Nie dostałam wydruku z TK, ale skoro wypuszczono mnie z miesięczną dawką chemii, to można uznać, że znacząco się nic nie zmieniło od ostatniego badania i mogę dalej podtruwać organizm, jednocześnie blokując skorupiaka, ucinając mu macki, które z pewnością wypuszcza. (Tak to sobie wyobrażam ;)) Coś za coś i na razie to działa!! Inaczej niż u koleżanki, która właśnie się dowiedziała, że nie mają ją już czym leczyć. Żadna chemia nie skutkuje, nie zatrzymuje procesu nowotworowego, ewentualnie go spowalnia, ale jednocześnie  osłabia  jej organizm- była na toczeniu krwi. Podjęła decyzję o przerwaniu kolejnego cyklu chemii…To nie są łatwe  decyzje, bo   w człowieku zazwyczaj do samego końca tkwi przekonanie, że dopóki się  leczy, to jest nadzieja. Z drugiej strony, kiedy leczenie- spowolnienie- powoduje ból i niemożność czynnego uczestniczenia w życiu, to  łatwiej jest  je  odrzucić, po to choćby, żeby o własnych siłach pójść na spacer, złapać oddech, wystawić łeb do słońca…To jest dylemat każdego chorego  mającego świadomość nieuchronnego: czy z pozycji wymęczonego, zmaltretowanego żyć trochę dłużej , ale tak jakby obok życia, czy wykorzystać czas intensywnie, poczuć zapachy i smaki życia…

W przypadku gdy nie ma już leku, bo żaden na gada nie działa, jest zupełnie inaczej niż gdy lek jest, ale nierefundowany w tym naszym pięknym, ale chorym kraju. Gdy tuż za naszą zachodnią granicą albo za oceanem  jest lek, który gwarantuje wyleczenie albo znaczne wydłużenie życia, jednocześnie niedostępny, bo próg finansowy jest zbyt wysoki dla pacjenta, to on sam i jego bliscy stoją przed trudną decyzją, jaką jest proszenie ludzi o wrażliwych sercach, aby wspomogli. Takich próśb- niemych krzyków- o życie jest  wiele. To pokazuje jak niewydolna i uboga jest nasza „służba zdrowia”.  A człowiek wobec niej bezsilny…

Kiedy słyszę, że  kolejne ministerstwo  dotuje Rydzyka- biznesmena, to mam ochotę wyjść i krzyczeć.  Opamiętajcie się! Stańcie w końcu z kolan!  Kiedy widzę uśmiechniętego sybarytę, który jednych poucza, a drugich naucza, jak i ile mają mu wpłacać, który nie gardzi „wdowim groszem” mamiąc starsze zmanipulowane osoby bukwieczym, to mam ochotę krzyczeć. Ten grosz, ta złotówka, te tysiące i miliony mogłyby pójść na zbożny cel, jakim jest ratowanie ludzkiego życia!  Na szpitalne łóżka, leki, aparaturę, innowacyjne metody leczenia. Na hospicja, na domy opiekuńcze, kiedy starość zapuka.

***

Uroki mieszkania w bloku poczułam, jak tylko wysiadłam z windy. Smród nie do opisania!!! W pierwszej chwili myślałam, że drzwi od wsypu są otwarte, a w nim rozkładający się trup, ewentualnie ktoś z żywych zrobił sobie toaletę. Ale nie!  Jak mnie  poinformowała Mam, to synuś gotujący jedzenie swojej starszej z demencją matce.  I nie pierwszy raz już zasmrodził całą klatkę. O matko! I ty wyrodny synu!  Nie wierzę, że tak może śmierdzieć  zdrowe, świeże jedzenie. Czmychnęłam czym prędzej do mieszkania i po dobrym obiadku ( pampuchy z gulaszem) miałam zamiar trochę podrzemać, kiedy prawie na baczność postawiła mnie wiertarka za ściany. Sąsiad był uparty i wiercił tak z półtorej godziny.  Odpaliłam laptopa i zamówiłam kolejne książki, choć wcale nie miałam takiego zamiaru, bo słupek nieprzeczytanych wciąż pokaźny, ale Mam zażyczyła sobie poczytać o jednym takim ministrze, co to go za psychicznego  mają niektórzy ( czyt. gorszy sort), a jednej książki przecież nie będę kupować.

OM mnie wkurza wysyłając zdjęcia znad morza 😉 Załatwił sobie nocleg bez towarzystwa, biorąc zapobiegawczo suweniry i wręczając je pani przydzielającej kwatery, na wstępie oznajmił, że jest chory i bierze antybiotyk, co było tylko półprawdą, ale poskutkowało, bo dostał maleńki pokój z dwoma łóżkami 🙂 Następnie od ordynatora  dostał  na piśmie zezwolenie na opuszczanie sanatorium w czasie WSZYSTKICH weekendów, i tu pewnie- nie pytałam się- posłużył się chorą na raka żoną i mamą z demencją.  No bo przecież nie mógł powiedzieć, że w weekendy ma zamiar pracować ;P

Jak tam u Was z zimą jest czy nie? Bo w DM wciąż nie ma,  a na wsi czy jest, to się dowiem jak dojadę do domu. Już samo to, że w czwartek  na śniadanie przywitał mnie mróz czterostopniowy a potem  jak wyjeżdżałam mgła, która utrzymywała się dopóki nie wyjechałam z lasów, czyli 1/4 drogi, a potem szare nieprzyjazne niebo  i piątkowa mżawka z rana, wystarczyło- nie chcę śniegu!

Miłego weekendu!

I nie zapomnijcie o odpoczynku w tym wirze przedświątecznym!