Synu, ogarnij się!

-Zbuntowałam się- nastawiłam uszy, ciekawa czego i na czym ten bunt ma polegać, w ciemno zakładając, że nie potrwa długo.- Nie będę sprzątać w jego pokoju, zamknę drzwi i niech dzieje się, co chce.

Pokój należy do zdrowego dwudziestoparolatka, więc bunt całkowicie uzasadniony, aczkolwiek mocno spóźniony i…niestety nie pierwszy, który kończy się fiaskiem. Ten ostatni również, bo trwał…trzy dni. No wiesz, ja tu też mieszkam, nie będzie mi smród i robactwo po całym domu się panoszyć- słyszę zrezygnowany głos, tłumaczący własną niekonsekwencję.

Ile razy już słyszałam, że chciałaby, żeby dorosły syn się wyprowadził. Z chęcią nawet dopłaciłaby do wynajmu mieszkania, aby tylko się usamodzielnił. Nic nie mówię, bo mam wrażenie, że niewiele by to zmieniło, oprócz może notorycznego bałaganu, jaki po sobie pozostawia. Zapewne dalej by się stołował u mamusi i  pranie przynosił, bo choć pralka automatyczna rozwiązuje ten problem, ale jeszcze trzeba pranie wyciągnąć, rozwiesić, a i czasem wyprasować. Przypadek beznadziejny. Tylko tak naprawdę nie wiem kto bardziej: syn czy matka. Na szczęście matka od dawna już widzi problem, więc może w końcu nie zabraknie jej konsekwencji trwania w buncie, aby „młody byk”ogarnął rzeczywistość wokół siebie. Żeby chociaż miał jakąś dziewczynę, tak na poważnie–  ciężko wzdycha.

Dorosłe dzieci- nieuczące się- nie powinny  mieszkać razem z rodzicami. Tak jest zdrowiej dla wszystkich. W praktyce to bywa różnie. Pomijam aspekt ekonomiczny- możliwości finansowe- który może być główną przeszkodą, kiedy dorosłe już dziecko nie kwapi się z wyprowadzką. Najczęściej jednak jest to zwykłe wygodnictwo: posprzątane, ugotowane, wyprane, czyli żyć i nie wyprowadzać się.

Niektórym matkom taki stan długo nie przeszkadza; chcą mieć kontrolę, co synek robi. Do czasu. O ile są zdroworozsądkowymi kobietami i potrafią w końcu odciąć pępowinę.  Znam niejeden przykład matki dochodzącej do wniosku, że czas, aby syn się usamodzielnił, ale syn, mimo że dobiega już 30., jeszcze do tej decyzji nie dojrzał. Dojście do wniosku niekoniecznie równa się z realizacją, więc frustracja, przynajmniej po jednej stronie rośnie. Szczególnie gdy wiedza co syn robi w czasie wolnym od pracy, doprowadza do jeszcze większej frustracji i nie napawa optymizmem.

Rzecz dla mnie niepojęta, że dorosły młody człowiek woli mieszkać u rodziców niż we własnym lokum. Ale ja jestem z tych wyrodnych matek, co to „pozbyła się” z domu syna, jak ten miał 16 lat. ( Wystarczyło wysłać po nauki do miasta  i zapewnić lokum ;p). I od samego początku nie przywoził prania do domu; nie żeby miał zakazane, aż tak to nie ;p Sam nauczył się gotować, sprzątać, prać i prasować. Ogarnął rzeczywistość, bo musiał i chciał.

Niestety, wśród znajomych Miśka, jego rówieśników bądź starszych,  mieszkanie z rodzicami również jest rzeczą powszechną. Mam tu na myśli przykłady osób już zarabiających na siebie, będących też w poważnych związkach. Jakoś tak wszystkim wygodniej… Mnie się nasuwa, że to pokolenie tak ma- dłużej dorasta do tego, by wziąć za siebie  odpowiedzialność.

 

***

Głośna jest ostatnio sprawa śmierć 12. chłopca, którego rodzice zrezygnowali z leczenia nowotworu chemioterapią, mimo że dawała ona 90% szans wyleczenia. Zdecydowali się na leczenie wit. B17, którą tak naprawdę nawet nie można nazwać witaminą. Wspominam o tym, bo uważam, że należy o tym głośno mówić, dopóki wciąż się zdarzają  przypadki, kiedy chorzy lub ich bliscy w swej desperacji zaufają zwyczajnym hochsztaplerom- szarlatanom, a nie lekarzom onkologom. Warto bić na alarm! Uświadamiać!

Sama od znajomej dostałam pestki moreli z życzeniem zdrowia. (Druga podsunęła mi publikacje Zięby, wierząc we wszystkie tam prawdy objawione). W dobrej wierze- mit tej (nie)witaminy wiecznie żywy!  Żadne badania kliniczne nie potwierdziły, że amigdalina (B17) leczy nowotwory, zmniejsza guzy, wydłuża czas przeżycia czy poprawia jakoś życia chorych. Wręcz przeciwnie!  Może być szkodliwa, gdyż jest duże ryzyko zatruciem cyjankiem, szczególnie wtedy, gdy chory zażywa ją jednocześnie z wit. C.

Mamy XXI wiek i włos dęba staje, że ludzie co chwila wierzą w cudowność jakiegoś zioła czy dziwnej metody, niepopartej żadnymi naukowymi dowodami. Rezygnując z leczenia medycznego. Fakt, że można się pogubić w tym wszystkim, czytając sprzeczne artykuły w necie. Bo jak widać na ludzkim nieszczęściu łatwo zrobić biznes, więc wciąż ktoś się ogłasza, że jest w stanie wyleczyć raka metodami niekonwencjonalnymi, i można bez problemu kupić niesprawdzone, „cudowne” preparaty na raka. Człowiek zdesperowany, który chwyta się każdej szansy- i to jest zrozumiałe-  jednocześnie rezygnując z tej, jaką daje medycyna konwencjonalna, popełnia śmiertelny błąd. Dlatego nigdy dość wiedzy na ten temat! I nigdy dość- nawet jeśli człowiek się powtarza setny raz- ostrzegania, apelowania o rozsądek!

Wracając do nagłośnionej obecnie śmierci i leczenia przez inżyniera mechanika, który głosi, że chemioterapia powoduje rozwój raka, a nie jego leczenie, to 80% jego pacjentów, którzy uwierzyli w jego cudowną terapię, już nie żyje…Niech to będzie przestrogą dla tych, którzy swoje zdrowie, a co gorsza zdrowie swoich dzieci oddają w ręce bezdusznych, cynicznych osób, których celem  jest dorobienie się na ciężko chorych.

***

W necie można znaleźć wszystko, tyle że często są to informacje znacząco różniące się od siebie, mimo że na ten sam temat 🙂  OM dostał pięknego storczyka, a ja mam zagwozdkę jak go podlewać, ażeby nie zmarnować jak kilka poprzednich. Ktoś ma wiedzę popartą praktyką?

Miłego, słonecznego! weekendu 🙂