Zamurowało mnie…

Nie pierwszy raz w życiu i pewnie nie ostatni…

A dotyczy pewnego wpisu na pewnym blogu.

Znam autorkę, a na blog trafiłam, bo reklamuje go na FB.

Wpisów jest zaledwie dwa, bo to świeża sprawa- to jej pisanie- a temat bloga konkretny. Tyle że już w pierwszym wpisie pojechała prywatą, i nic by w tym dziwnego nie było, gdyby nie…manipulowała informacją.

W pierwszej chwili zaległam w stuporze. W drugiej chciałam zareagować, wpisując komentarz. W trzeciej napisać na priv. W czwartej sięgnęłam za telefon i zadzwoniłam do PT.  Akurat była w pociągu, wracając do DM ze stolycy. Przeczytałam stosowny fragment. I wytłumaczyłam, że autorka wpisu zdaje sobie sprawę, że to prędzej czy później przeczytam. O matko i córko! Nie tylko ja, ale i wymieniony w tym tekście. I kilka setek ich znajomych. Ale to mi przyszło dopiero po czasie do głowy. PT w pierwszej chwili powiedziała, żebym w komentarzu zostawiła tylko pozdrowienia, ale kiedy wróciłyśmy do tej rozmowy (musiałyśmy na moment przerwać połączenie), to  stwierdziłam, że nie popełnię (nie)publicznego komentarza,  na co PT odpowiedziała, że też doszła do wniosku, że tak będzie najlepiej.

Kolejne puzzle wskoczyły na swoje miejsce. Najpierw był niespodziewany telefon i rozmowa. Potem zaproszenie do znajomych na FB. Niedawno rozmowa na messengerze.  I nie byłoby w tym nic dziwnego, nic niepokojącego, gdyby nie czas. A właściwie po czasie, w którym podtrzymywanie kontaktów jakby mijało się z celem. No, chyba że cel był- na to wygląda.

Z tyłu głowy myśl: po co? Czy dobrze robię? Czy nie powinnam się odciąć, choć właściwie w jakiś sposób to robiłam, nie reagując na newralgiczny temat, wysłuchując tylko. Bez reakcji, na którą  chyba liczyła. Bez efektu, bo ja nie wtrącam się w życie dorosłego człowieka. Szczególnie jak nie prosi o pomoc, jak sobie poukładał to, co mu się rozsypało, jak nastąpił  nowy początek…I teraz wychodzi na to, że powinnam się odciąć od razu. Po telefonie zignorować zaproszenie…Z drugiej strony zwyczajnie głupio by mi było nie przyjąć. No to mam za swoje! Niepotrzebne emocje!

W sumie to nawet śmiać mi się chciało. Krótko. Nie lubię takich sytuacji. Moja natura domaga się sprostowania. Zdaję sobie sprawę, że pewne zdarzenia mogą być postrzegane różnie, nawet przez samych uczestników  tychże. Aczkolwiek, jeśli ktoś manipuluje czasem, który w jakimś sensie jest kluczowy, to zniekształca fakty. Szczególnie kiedy sugeruje, że powodem tego co nastąpiło, była inna przyczyna, niż w rzeczywistości. A nawet jeśli, to była jedną z wielu…albo przypieczętowaniem.

****

Cały dzień pachniał mi truskawkami. Pysznie soczyste, słodkie, nasze krajowe…:) Już nie pierwsze w tym roku. OM ma zapowiedziane, że ma codziennie przywozić,  dopóki nie pokażą się moje w ogródku. Jest szansa, że będą owoce. Ktoś pięknie mi je wypielił, bo ciut zarosły, gdyż Myśka wygryzła mi agrowłókninę a Teściowa dokończyła dzieła z niespotykaną siłą wyszarpując ją spod krzaczków jeszcze w tamtym roku. Dobra Dusza posiała mi też ogórki ( dla OM) i sałatę. Muszę podpowiedzieć o koprze i natce pietruszki. Więcej nie potrzebuję.

Rozmawiam z Mam przez telefon i w pewnym momencie, słyszę: co  tam piszczy tak pięknie? Jak to co? ptaszki świergolą, bo siedzę na tarasie 🙂

Dzwoni OM i się pyta czy pracownik może skosić trawę, bo nie wie, czy nie będzie przeszkadzał, widząc mnie na leżaku z książką w ręku 🙂 Nie będzie! Ale fajnie, że pyta 🙂