Porównanie…

Dwa lata temu, po niespełna trzech  miesiącach od zakończenia brania standardowej chemii, śmigałam jak ten struś pędziwiatrem gnany po szlakach górskich. Z bananem na twarzy, że daję radę:D Byłam z siebie taaaaka dumna!  Dziś, kiedy już minęły trzy miesiące, jak nie dostaję w żyłę chemicznej substancji, moim osiągnięciem jest półgodzinny spacer pod ramię z OM. Słabo! Świadomość tego nie wywołuje już uśmiechu…Tak, wiem, pamiętam, że w międzyczasie przeszłam dwie ciężkie operacje i inwazyjne badania, a teraz codziennie nie łykam niewinnych suplementów, tylko chemię zamkniętą w pigułach. Że być może powrót do lepszej formy jest wydłużony w czasie. Hmm…chciałabym w to wierzyć, ale byłoby to zwykłe zaklinanie rzeczywistości, niestety. Choć bywa, że wypieram lub spycham w najbardziej niedostępne zakamarki niepokojące myśli, wiedzę opartą na faktach, w myśl własnej zasady, że martwić o siebie jeszcze zawsze zdążę, to jednak nigdy się nie okłamywałam.

Nie płaczę nad swoim losem, czasem łzy polecą z bezsilności. Że wciąż zwykłe czynności kosztują mnie sporo wysiłku. Ze złości na swoją nieporadność, niemoc, bunt organizmu. Walczę z tym, ale to walka nierówna. Bo to nie psychiczna niemoc tylko fizyczna, a tu organizm potrzebuje czasu na regenerację. Tylko jak ma się zregenerować, jak systematycznie jest podtruwany? Nie wiem. Truć muszę, bo to jedyna szansa, żeby skorupiak się nie uaktywnił. Coś za coś. Na szali wciąż jest życie…Tak, inne niż dotychczas, ale życie! Ono zmienia się  powoli, ale zmiany trwają od wznowy…a teraz są najbardziej dokuczliwe. Kolejny etap, który muszę oswoić. I permanentne zmęczenie jest najmniejszym zmartwieniem…Bo we mnie struś siedzi mimo wszystko…zrywam się i wyrywam, mimo sapania, tracenia równowagi, siniaków na kończynach od potknięć i upadków. Klapnę sobie tu i ówdzie, gdy już muszę, a muszę często, jednak to nie zniechęca mnie do działania. Zresztą sama dostarczam sobie powodów do ruchu- ostatnio wkładając naczynia do zmywarki przed pójściem już na górę, powtórzyłam sobie w myślach,  żeby pamiętać o szklance wody, lekach- akurat wykończyłam opakowanie- i okularach do czytania, które przed chwilą umyłam. Na górę poszłam tylko ze szklanką z wodą, i jak już stawiałam ją na tacy koło łóżka, przypomniałam sobie o lekach. Od razu zeszłam na dół. Wróciłam z nimi i klapnęłam  na łóżko, spojrzałam na książkę…i zeszłam na dół po okulary. Tak i podobnie dzieje się codziennie.  Drepczę wokół siebie, czasem bez sensu, bo zapomnienie jest moim drugim ja 😉 Ruszam się i nie zalegam godzinami w łóżku, kosztuje mnie to jednak sporo wysiłku. Ale nie narzekam, stwierdzam fakt. Plusem jest to, że…nigdzie się nie spieszę, nikt mnie nie pogania…

Kiedyś PT mi powiedziała, że wolałaby tak jak ja, niż mama E., która w trzy miesiące po diagnozie odeszła. Akurat już wychodziła z mieszkania, kiedy jak zwykle coś nowego poruszyłyśmy, nie mogąc skończyć gadać.  Mimo skrótu myślowego, zrozumiałam o co jej chodzi. O czas. Czas walki i ten bez walki w czasie, kiedy skorupiak zawładnął moim ciałem, który trwa już 18 lat.  Jednak wystarczyła chwila i..stwierdziła, że chyba nie wie co mówi. Bo zero- jedynkowo nie da się tego porównać. Mama E. odeszła przeżywszy bez choroby ponad 70 lat. Fakt, trzy miesiące to strasznie mało, nie wystarczająco, by się z tą myślą oswoić…

***

Niedawno Pańcio powiedział do swojej mamy, że babcia A. bardziej kocha M. ( kuzyn w tym samym wieku). Tuśka (nie) zdziwiona, ale pyta się skąd taki wniosek, więc Pańcio odpowiedział, że jak M. dał babci kwiatka, to dostał dychę, a kiedy on dał (w  tym samym dniu, tylko później), to nic nie dostał. Babcia nie przewidziała, że M. się pochwali Pańciowi 😉 Z drugiej strony, jest osobą, która nad wyraz ceni sobie, przynajmniej tak głośno i często powtarza, sprawiedliwe traktowanie i obdarowywanie dzieci…a tu taka wizerunkowa wpadka 😉 Trochę kpię, bo osobiście nie jestem zwolenniczką obdarowywania dzieci, w momencie, kiedy to one same przychodzą z prezentem, kwiatkiem, z życzeniami do osoby obchodzącej swoje święto. Trochę kojarzy mi się to z „zapłatą”, ale tak serio, to takie zachowanie nie uczy dzieci tego, że nie zawsze to one coś otrzymują. Znam pewną matkę, która musiała zawsze kupować prezent swojemu dziecku, gdy ono szło na urodziny do kolegów, czy dzieci w rodzinie- inaczej był ryk i tupanie nogami.

***

Na dworze chmurno, durno, wietrznie i mokro od kilku dni. Nieciekawie, więc natenczas spacery zawieszone. ( Wczoraj LP zrezygnowała z przyjścia do mnie pieszo i odpaliła auto, bo bała się, że wiatr ją przewróci, deszcz zleje i zmarznie na kość- tak że tak. Podziwiałyśmy bażanta na moim świerku przez okno tarasowe, siedząc wygodnie w ciepełku na kanapie). Poddałam się mrocznej atmosferze i zanurzyłam się w klimatach zbrodni, oglądając świetny serial „Sposób na morderstwo”, a  jako przerywnik czytam norweski kryminał pt. „Naśladowcy”.  Wsiąkłam.  A  powinnam  zająć się  porządkami w szafach, bo tam niejeden „trup” jest do wyrzucenia 😉 Na razie piję kawę ( tak, tak, życie jest za krótkie by całkowicie rezygnować z tego, co się lubi), zajadam czekoladki, i…pomyślę, co dalej z tą chmurną niedzielą zrobić 😉