O wdzięczności…

Obiło mi się o uszy, że po przeprowadzeniu stosownych  badań, wynika, że  tylko lub aż (pojęcia względne) 6% lekarzy bierze łapówki. Śmiem twierdzić, że 95% łapówek to tak zwane dowody wdzięczności przekazywane po usłudze, a nie przed. Czyli w sumie można powiedzieć, że łapówkarstwo w środowisku lekarskim, to maleńki, cieniutki, prawie niewidoczny  marginesik. No bo kto zabroni być wdzięcznym? I jak takiej wdzięczności nie przyjąć? Szczególnie że  w większości przypadków zakres tej wdzięczności został wcześniej ustalony. A dżentelmeńska umowa przecież  zobowiązuje! W ten sposób zbija się argument, że lekarz uwarunkowuje swą usługę od skali wdzięczności pacjenta, a przy okazji pokazuje się ogrom  obopólnego zaufania. Niestety, niewidocznego w statystykach, z powodów jakże oczywistych.

Może wywołam święte oburzenie, ale nie jestem za tym, by „biorących” lekarzy wsadzać do więzienia, czy też wydawać wyroki w zawieszeniu. Taki wyrok bardziej usatysfakcjonowałby mnie, gdyby był orzeczony wtedy, gdy lekarz dopuścił się karygodnego zaniedbania, wskutek czego  zdrowie pacjenta mocno by na tym ucierpiało lub nastąpił zgon. Czyli tak naprawdę, w bardzo szczególnych przypadkach. Łapówki, darowizny, dowody wdzięczności- jak zwał tak zwał- nie umniejszają kwalifikacji lekarza, jego dotychczasowego doświadczenia, pozycji w środowisku, a jedynie pokazują jego morale.  No i to, że system wynagrodzenia w służbie zdrowia wciąż nie jest satysfakcjonujący środowisko medyczne. A żyć trzeba, i to na wysokim poziomie… A pacjent wciąż ma utrudniony dostęp do specjalistycznego leczenia, czekając w kolejkach i słysząc najczęściej, że limity na ten rok zostały już wyczerpane. Więc bierze sprawę w swoje ręce, kupuje białą kopertę i wsadza ustaloną kwotę, rzadziej dobrowolny datek i rusza zawalczyć o własne zdrowie…

Kiedyś usłyszałam, że szpitale nie wykorzystują  tak do końca ani sprzętu, ani zasobów ludzkich, czyli tych, którzy swoimi umiejętnościami mogliby nas uzdrowić,  właśnie ze względu na limity. A „bogaty” pacjent, czyli prawie każdy, kto musi ratować swoje życie, szuka pomocy za granicą, bo w kraju nie jest możliwością by za leczenie, operacje mógł legalnie  zapłacić. I to jest chore. Jeśli można w szpitalach odpłatnie zrobić specjalistyczne badanie i w ten sposób skrócić sobie czas oczekiwania, to dlaczego nie można zapłacić za inne usługi? Może wtedy dowody wdzięczności nie byłby już potrzebne, a  odpłatność nie zasilała tylko jedną kieszeń…

Pewnie zaraz odezwą się  głosy o równym traktowaniu pacjentów. I słusznie. Bo wszak obowiązkowy system ubezpieczeń zdrowotnych powinien nam to zagwarantować. Ale nie gwarantuje! I podejrzewam, że nigdy nie zagwarantuje. Ale  każda złotówka wrzucona do szpitalnej kasy, a nie do kieszeni konkretnego lekarza, przybliża nas, a przynajmniej stwarza pozory, że być może kiedyś to nastąpi.

I tak na marginesie ostatniej medialnej wrzawy na temat orzeczenia i uzasadnienia wyroku w sprawie doktora G.-  jakoś wcale nie mam zbyt dużej  satysfakcji, że został ukarany ten „co ostatni grosz z kieszeni emeryta i rencisty wyłudził”.  Za to mam podziw dla sędziego. Za normalność w podejściu do sprawy…