„Nie przyjmujemy”, czyli szczęście w nieszczęściu

 

Jestem szczęściarą, zawsze tak o sobie myślę i mimo wielu jakiś tam przeciwności losu i ogólnego pecha nie zmieniam zdania. Paradoks? Ależ skąd…w końcu znane jest powiedzenie mieć szczęście w nieszczęściu.  Trudne? Być może, ale jeśli bardzo chcemy, to te szczęście z tego nieszczęścia wydłubiemy, wyciągniemy na światło dzienne i możemy się z niego  cieszyć. Każdy to może zrobić, mówi to realna pesymistka, a nie bujająca w obłokach optymistka. Hmmm… a może ja siebie źle postrzegam?….Nie ważne 😉

Ostatnio w jednym dniu miałam tego szczęścia w nadmiarze, chociaż czy można mówić o nadmiarze w tej materii? Więc choć z duszą na ramieniu i na ugiętych nogach, za to z myślą jak mantra powtarzaną przez ponad setkę kilometrów, że NIE MA CO SIĘ DENERWOWAĆ, BĘDZIE JAK BĘDZIE, (na wszelki wypadek jednak nie pociągnęłam rzęs tuszem) stanęłam przed okienkiem i poprosiłam o wyniki. I nagle mój tak ciężko wypracowany spokój szlag trafił, gdy moje oko spoczęło na kartce, gdzie dużymi drukowanymi bukwami było napisane: DO KOŃCA ROKU BADAŃ NIE ROBIMY Z POWODU WYCZERPANIA LIMITU Z NFZ. I nagle powód, dla którego musiałam zrobić te badania, zszedł do podziemi, a radość, że w ogóle mnie się udało je zrobić i jestem szczęściarą trzymającą już  wyniki w ręku przysłoniło wszystko. Wiedziałam, kiedy chorować i dowiedziałam się, kiedy tego nie robić. ABSOLUTNIE NIE WOLNO POD KONIEC ROKU. Bo można nie przeżyć konfrontacji z czarnymi literkami- NIE PRZYJMUJEMY! Odurzona swoim szczęściem w tym dniu, udałam się na jedną z wizyt w gabinecie lekarskim. I tu trochę mnie to szczęście opuściło, bo nie było mojej pani doktor, ale było zastępstwo. Teoretycznie, bo w praktyce wyglądało to tak, że ponad godzinę gabinet był pusty, a na korytarzu kolejka rosła. Udało się, udało się też tej lekarce trochę mnie skołować i wprowadzić w oszołomienie interpretując moją chorobę. Trochę rozbieżne to było od tego, co już wcześniej wiedziałam i poczułam niesamowite szczęście, że to nie na nią trafiłam na początku tej mojej drogi. Z ulgą opuściłam gabinet i udałam się w drugi koniec miasta, ale moje myśli biegły w zupełnie innym kierunku niż ręce na kierownicy i kilka razy głośno się zastanawiałam, którędy ja jadę??? Ba, nawet klaksony innych aut sygnalizowały mi, że ta moja droga niekoniecznie prawidłowa jest. Gdy w końcu dotarłam pod drugi gabinet, poczułam ulgę, widząc tłum ludzi w kolejce i  totalny chaos, jeśli chodzi o kolejność wchodzenia. Ale tak jest zawsze, więc nie ma co się przejmować tylko swoje odstać, by mieć to szczęście, aby po 3-miesięcznym czekaniu stanąć przed obliczem lekarza. A wtedy usłyszeć, że jestem szczęściarą, bo zastrzyki, które co miesiąc biorę, nie byłby refundowane, gdyby nie przebyta  kilka lat temu choroba. Jednym słowem skorupiak, który przydarzył mnie się 10 lat temu, zrobił mnie i skorupiakowi obecnemu wielką przysługę. Jak tu nie mówić o szczęściu w nieszczęściu ?? 😉

 

 Jaka ta nasza służba zdrowia jest każdy, kto  z nią miał do czynienia dobrze wie. Trzeba mieć zdrowie, by się leczyć, czas, cierpliwość i…pieniądze. A najlepiej wszystko na raz plus  lekarza w rodzinie lub bliskich znajomych. Wystarczy jeden, który pociągnie za odpowiednie sznurki. Wtedy to, co jest niemożliwe  staje się możliwe i drzwi z kartką NIE PRZYJMUJEMY, stają otworem.  Reszta ewentualnie może liczyć na dopisek PILNE!  na skierowaniu. O ile czytający go dobrze odczyta i zrozumie…Ale kto zrozumie pacjenta, dla którego każdy dzień oczekiwania to dzień przeżyty w strachu i w stresie?

Lekarze i media trąbią o profilaktyce i alarmują, że w naszym kraju wciąż wysoki jest procent pacjentów, którzy zbyt późno przychodzą do lekarza.  I odpowiedzialność za to zwalają na kiepską świadomość obywateli. O nie! Świadomość z każdym rokiem nam się polepsza, każdy wie, ile trzeba odstać w kolejce do specjalisty. Szczęściarz ten, kto się dostanie po kilku tygodniach, pechowiec może mówić nawet o latach.  W międzyczasie  może tyle  się wydarzyć…oby tym najgorszym co się przytrafić mogło  było zwyczajne zapomnienie o wizycie …