Połówki…

Każda z nas miała w swoim życiu okres poszukiwania swojej drugiej połówki jabłka. Niektóre z nas już znalazły, inne poszukują nadal lub ponownie. Bo wiara, że ono istnieje, mocno tkwi w nas samych. Chęć założenia rodziny, bo tak trzeba, bo naciska otoczenie, czyli najbliżsi, pomimo, że potrafimy być samodzielne i niezależne jest proporcjonalna do nieradzenia sobie z samotnością. I tak naprawdę, choć mamy pracę, przyjaciół i swoje pasje, to nie jesteśmy szczęśliwe, bo nie ma JEGO. Czasami jest on dla nas najważniejszym celem, stawianym na pierwszym miejscu. Wtedy nie jest ważna kariera, przyjaciele, zainteresowania. Zapominamy o swoich marzeniach, cały swój czas i myśli poświęcamy mu. Jest naszym całym światem i gdy nagle odchodzi, ten świat wali się w gruzy. Nagle pozostaje pustka, którą nie ma czym wypełnić. A oni nigdy tej pustki nie doświadczają, bo nie rezygnują z siebie, z pracy, ze swoich pasji dla nas. Bywa też tak, że to my przestajemy kochać, nagle ten, co był dla nas całym światem, już nim nie jest. Ale tkwimy w tym związku, bo nie mamy odwagi odejść. Bo kariera przerwana, a marzenia schowane głęboko w szafie.

W naturze człowieka jest coś takiego, że zawsze jest lepiej tam, gdzie nas nie ma. A czasami wystarczy odkurzyć, przewietrzyć to, co nam się wydaje już stare i nieatrakcyjne. Bo miłość trzeba pielęgnować starannie jak ogród. Zaniedbany, zachwaszczony, zapomniany…ginie…Gdy jednak w odpowiednim momencie usuniemy wszelkie” trujące roślinki” rozkwitnie całą swą okazałością, wszystkimi kolorami tęczy.